به گزارش پایگاه خبری تحلیلی کورنگ،تجربه نشان داده است که هر جمعي که مي‌آيند و حرکت الهي راه مي‌اندازند، شيطان مي‌آيد بين‌شان عداوت و اختلاف مي‌اندازد تا حرکت‌شان را خراب کند. در زمان ما هم شياطين، از شيطان اصلي پشت پرده، تا شيطانک‌ها و شيطان بزرگ يعني آمريکا هم، طبيعي است که براي اين جايگاه باعظمت(اربعين) نقشه کشيده باشند. ما براي اينکه نقشه‌هاي آنها را نقش بر آب کنيم، کافي است که «آداب» اين زيارت و پياده‌روي باعظمت را رعايت کنيم.
1-نشان دادن جلوه‌هاي زيباي محبت و حسّ برادري ديني
در رأس آداب پياده‌روي اربعين «نشان دادن محبت و احساس برادري ديني» قرار داد. بايد اين محبت و برادري در دل عزاداران امام حسين(ع) باشد و در رفتارهايشان ديده شود. البته اينکه اين محبت چگونه بايد در ابعاد و موقعيت‌هاي مختلف اجرا شود، به ذوق و سليقه شما بستگي دارد. با يک لبخند، ميلياردها دلار هزينه دشمن براي اخلاف‌انگيزي را بي‌اثر کنيد
مطمئن باشيد که دشمنان دو ملت، ميلياردها دلار هزينه کرده‌اند تا بين ملت‌ها اختلاف ايجاد کنند، شما با يک لبخند يا يک سلام و عليک گرم، اين ميلياردها هزينه دشمن را بي‌اثر کنيد. چه اشکال دارد چهارتا کلمه عربي-که محبت‌آميز و صميمي باشد- ياد بگيريد و آنجا استفاده کنيد؟! مثلاً اگر کسي به زبان فارسي به شما بگويد: «آقا جون!» چقدر احساس صميميت برايتان ايجاد مي‌کند! شما هم مي‌توانيد چند کلمه اين‌طوري ياد بگيريد و در مواجهه با برادران خونگرم عراقي، بيان کنيد.
بايد باعظمت‌ترين نمايش‌هاي برادري را در اربعين بجا آوريم
ما واقعاً بايد باعظمت‌ترين نمايش‌هاي برادري را در اربعين به‌جا بياوريم. هم زائرين ايراني نسبت به همديگر اين کار را انجام دهند و هم نسبت به برادران عراقي. عشق و صفا و محبت که در همه دنيا شعارش را داده‌اند، در اربعين به راحتي مي‌توانيد اجرا کنيد و بعد با اين کار، ببينيد که امام حسين(ع) چقدر شما را تحويل خواهد گرفت! پس مراقبت باشيد که لبخند و ابراز محبت نسبت به يکديگر، فراموش‌تان نشود.
يکي از عواملي که موجب شده، جمعيت زائرين اربعين به سرعت از صدهزار نفر به يک ميليون نفر و به سرعت از يک ميليون به 10 ميليون و به سرعت از 10 ميليون به 20 ميليون نفر برسد، همين محبت بين مؤمنين است. انسان وقتي در ميان اين جمعيت قرار مي‌گيرد به خوبي اين محبت و برادري را حسّ مي‌کند.
2- خوش‌خوراکي نکنيم/اعتراض امام صادق(ع) به خوش‌خوراکي زوار حسين(ع)
يکي ديگر از آداب اين زيارت اين است که انسان در مصرف خوراکي‌ها صرفه‌جويي کند و خوش‌خوراکي نکند، که البته در آنجا پذيرايي در حدّ اعلي است و در مسير پياده‌روي اربعين، موکب‌دارها به‌خاطر محبت‌شان از شما خوب پذيرايي مي‌کنند ولي شما نشان بدهيد که «من نان خشک سفره را مي‌خورم» يعني مراقب باشيد که حرص و ولع-نسبت به اين پذيرايي‌ها و خوراکي‌ها- ايجاد نشود. امام صادق(ع) در مسير کربلا بودند و يک غذاي خوش آب و رنگي براي حضرت آوردند، ايشان قبول نکردند و فرمودند: مگر چه خبر است؟ مگر داريم به عروسي مي‌رويم؟ غذاي عزادار بياوريد.
امام صادق(ع) فرموند: به من خبر رسيده است گروهى چون حسين(ع) را زيارت مي‌کنند، سفرههايى به همراه خود مي‌برند، که شيرينىجات و حلواها و امثال آنها در آن حمل شده است، در صورتى که اگر قبور محبانشان را زيارت مي‌کردند چنين غذاهايي با خود نمي‌بردند! أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع بَلَغَنِي أَنَّ قَوْماً إِذَا زَارُوا الْحُسَيْنَ بْنَ عَلِيٍّ حَمَلُوا مَعَهُمُ السُّفَرَ فِيهَا الْحَلَاوَةُ وَ الْأَخْبِصَةُ وَ أَشْبَاهُهَا لَوْ زَارُوا قُبُورَ أَحِبَّائِهِمْ مَا حَمَلُوا ذَلِکَ»(کامل الزيارات/ص129 و من لا يحضره الفقيه/2/281)
امام صادق(ع) به برخي اصحابشان فرمودند: آيا به زيارت قبر اباعبدالله(ع) مي رويد؟ گفتم: بله. حضرت فرمود براي اين سفر سفره برمي‌داريد؟ عرض کردم، بله. حضرت فرمودند: يقيناً اگر به زيارت قبور پدران و مادرانتان مي‌رفتيد، چنين نمي‌کرديد. عرض کردم: پس چه چيزي بخوريم؟ فرمودند: شير و نان؛ و قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع لِبَعْضِ أَصْحَابِهِ: تَأْتُونَ قَبْرَ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع؟ قَالَ قُلْتُ: نَعَمْ. قَالَ: تَتَّخِذُونَ لِذَلِکَ سُفْرَةً؟ قَالَ قُلْتُ: نَعَمْ. قَالَ: أَمَا لَوْ أَتَيْتُمْ قُبُورَ آبَائِکُمْ وَ أُمَّهَاتِکُمْ لَمْ تَفْعَلُوا ذَلِکَ. قَالَ قُلْتُ: أَيَّ شَيْءٍ نَأْکُلُ؟ قَالَ الْخُبْزَ بِاللَّبَنِ.(من لايحضره الفقيه/2/281)
در روايت ديگر آمده است كه امام صادق(ع) فرمودند: زيارت برويد بهتر است از اينکه به زيارت نرويد و زيارت نرويد بهتر است از اينکه به زيارت برويد! راوى مىگويد: محضر مبارکش عرض کردم: کمر من را شکستيد با اين کلام. حضرت فرمودند: به خدا قسم يکى از شما وقتى به زيارت قبر پدرش مىرود غمگين و اندوهناک مىرود ولى به زيارت قبر مطهّر آن حضرت مىرويد در حالى که با خود سفرهها مىبريد، نه، اين طور نبايد به زيارت آن جناب برويد بلکه زيارتش کنيد با حالى افسرده و حزين و گرفته؛ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع: تَزُورُونَ خَيْرٌ مِنْ أَنْ لَا تَزُورُوا وَ لَا تَزُورُونَ خَيْرٌ مِنْ أَنْ تَزُورُوا. قَالَ قُلْتُ: قَطَعْتَ ظَهْرِي. قَالَ: تَاللَّهِ إِنَّ أَحَدَکُمْ لَيَذْهَبُ إِلَى قَبْرِ أَبِيهِ کَئِيباً حَزِيناً وَ تَأْتُونَهُ أَنْتُمْ بِالسُّفَرِ. کَلَّا حَتَّى تَأْتُونَهُ شُعْثاً غُبْرا(کامل الزيارات/130)
در مسير پياده‌روي که مي‌توانيد با شکم خالي ذکر بگوييد، چرا با پرخوري، خود را دچار غفلت کنيم؟!
ضمن اينکه فرموده‌اند در حال عبادت خوب است که شکم آدم خالي باشد، و اين کار(پياده‌روي اربعين) يک عبادت بسيار باعظمت و نوراني است. البته ممکن است سقف ظرفيتي بعضي‌ها واقعاً اين باشد که براي پذيرايي شدن بيايند و اين برايشان شيرين باشد، ولي شما بدانيد که خصوصاً سفر زيارتي امام حسين(ع) پرهيزهاي مشخصي دارد و صريحاً در روايات آمده است.
ما داريم به يک مهماني مي‌رويم. يادمان هست که قبلاً مادرها وقتي بچه‌هاي خود را به مهماني مي‌بردند مي‌گفتند: «زياد در سفره دست دراز نکن، اگر خواستي خودم به تو مي‌دهم!» يعني مادرها در مهماني‌ها براي آبروداري، به بچه‌ها يک‌مقدار پرهيز غذايي مي‌دادند. ما هم در اين مهماني بزرگ، بايد اينها را نشان دهيم. البته آنجا وقتي موقعيتش پيش بيايد، واقعاً به زائرين التماس مي‌کنند که «بياييد ميل بفرماييد» اما واقعاً حيف است براي شما که مي‌توانيد در آن لحظات نوراني پياده‌روي، با شکم خالي ذکر بگوييد، چرا شکم خود را پر کنيد و خود را دچار غفلت کنيد؟ اين خيلي صدمه است.
3-تعقيبات نماز را طولاني کنيد و با محوريت نماز جماعت و قرآن به عبادت بپردازيد
نکته ديگر در آداب اربعين، پرداختن به عبادات و خصوصاً با محوريت نماز جماعت و قرآن است. مثلاً نماز جماعت‌هاي بسيار خوش آب و رنگ، با تعقيبات کمي مفصل‌تر، وقتي سرِ صفوف نماز جماعت نشسته‌ايد، زياد عجله نکنيد که بلند شويد و راه بيفتيد. آن کساني که در اين سفر تجربه بيشتري دارند، عجله‌اي ندارند که اين مسير پياده‌روي- نجف تا کربلا- را در دو روز طي کنند، بلکه 4-5 روز، اين پياده‌روي را طول مي‌دهند. و عجيب اينکه نورانيت خودِ مسير پياده‌روي بيشتر از نورانيت زماني است که شما مقيم کربلا هستيد. اين هم يک اسراري دارد!
وقتي شما در طول مسير پياده‌روي مي‌خواهيد استراحت‌گاه‌هاي خودتان را تنظيم کنيد، چه اشکالي دارد که مکان استراحت شما، همان‌جايي باشد که موقع اذان مي‌رسيد؟ يعني در طول مسير هر وقت که موقع اذان و نماز شد، در همان‌جايي که براي نماز توقف مي‌کنيد، بنشينيد و استراحت کنيد. و تعقيبات نماز را هم کمي طولاني کنيد.
اين مسير بايد به يک عبادت‌گاه تبديل شود!
حتي اگر مي‌خواهند روضه بخوانند، روضه‌ها را هم در صفوف همين نمازهاي جماعت بخوانند. اصلاً اين مسير بايد تبديل به يک عبادت‌گاه بشود. اين يکي از صحنه‌هايي است که بايد ديده شود.
برخي دوستان، طراحي کرده‌اند که در مسير نجف کربلا، يک ختم قرآن انجام دهند و اين امکان دارد. با هندزفري‌ها و گوشي‌ها مي‌توانيد در اوقات مناسب و در هنگام راه رفتن قرآن بخوانيد و همه يا بخشي از قرآن را ختم کنيد و ثوابش را به حضرت زهرا(س) و حضرت زينب(س) و 14 معصوم هديه کنيد. و ثواب اين هديه کردن را به روح شهدا و حضرت امام(ره) نثار کنيد. و کل اين ثواب مضاعف را به روح رفتگان خود هديه کنيد.
4-در اين سفر زياد هوس «برخي نهي از منکرها» به سرتان نزند
نکته ديگري که در اين سفر بايد به آن پرداخت، اين است که زياد در اين سفر هوس برخي «نهي از منکر و امر به معروف»ها به سرتان نزند؛ چون ممکن است برخي از سلايق در اين سفر بخواهند يک‌مقدار پررنگ‌تر بشوند؛ براي اينکه دعوا درست کنند. «دعوا درست نشدن» اولويت دارد بر اينکه رفتار غلط اصلاح شود. پس مراقب باشيد که يک‌دفعه‌اي تصميم نگيريد که در آنجا همه‌چيز را درست کنيد!
دستور امام صادق(ع): با دشنام‌دهنده به علي(ع) برخورد نکن! مصافحه کن!
با توجه به اينکه آن جريان خبيث سياسي دشمن اسلام و تشيع و ايمان، دنبال دعوا راه انداختن هستند، لذا شما اين فرصت را از آنها بگيريد. امام صادق(ع) يکي از دوستان‌شان را ديدند و فرمودند: اين‌طوري که من به تو نگاه مي‌کنم، احساس مي‌کنم اگر کسي دشنام به علي(ع) بدهد، تو حاضري او را به قتل برساني؟ او گفت: بله، من نمي‌توانم تحمل کنم. حضرت فرمود: ولي مي‌دانيد ما چگونه هستيم؟ کسي که جدّ من يعني علي(ع) را صبّ کند و به ايشان نفرين کند، من از او فاصله مي‌گيرم تا عصبانيت او فروکش کند و بعد مي‌روم با او مصافحه مي‌کنم.(قَالَ لِي أَبُو جَعْفَرٍ ع: إِنِّي أَرَاکَ لَوْ سَمِعْتَ إِنْسَاناً يَشْتِمُ عَلِيّاً فَاسْتَطَعْتَ أَنْ تَقْطَعَ أَنْفَهُ فَعَلْتَ. قُلْتُ: نَعَمْ. قَالَ: فَلَا تَفْعَلْ. ثُمَّ قَالَ: إِنِّي لَأَسْمَعُ الرَّجُلَ يَسُبُّ عَلِيّاً [جَدّي] وَ أَسْتَتِرُ مِنْهُ بِالسَّارِيَةِ فَإِذَا فَرَغَ أَتَيْتُهُ فَصَافَحْتُهُ؛ محاسن/1/260)
از برخوردهايي که دشمن سوء استفاده مي‌کند، پرهيز کنيد
يقيناً اگر در يک موردي جايش باشد، آدم بايد مراقبت کند تا دعوايي پيش نيايد؛ مثلاً دعوا بر سر اختلاف نظرهاي سياسي، يا اختلاف نظرهاي ديگر. حتي اگر مي‌دانيد که يک کسي دارد يک بدعتي مي‌گذارد، اگر زمينه گفت‌وگوي صميمانه هست، اشکالي ندارد با او صحبت کنيد، ولي اگر او مي‌خواهد نزاعي ايجاد کند، بايد به‌شدت از نزاع پرهيز کرد و با لبخند برخورد کرد. وقتي امام صادق(ع) با فرد ناصبي، آن‌طور بزرگوارانه برخورد مي‌کند، شما هم بايد از برخوردهايي که دشمن سوء استفاده کند، پرهيز کنيد. چون طبيعي است که دشمن در اين زمينه، نقشه‌هايي داشته باشد.
انتهای پیام/