اما ترکیه تحت رهبری اردوغان این‌گونه نیندیشیده و خود را بازنده می‌بیند. اردوغان که امروز با فتح حلب، آرزوی خود را بر باد رفته می‌بیند به‌جای اصلاح سیاست‌های آنکارا، به کاشتن تخم کینه‌هایی می‌پردازد که نقطه امید او، برای جنگ فردا باشد. اردوغان در ائتلافی علنی با رژیم‌های مرتجع عرب علنا خاورمیانه را وارد جنگی مذهبی نمود. امروز اردوغان و سران عرب بیش از آنکه عزادار سقوط حلب باشند، عزادار شکست راهبردهای خود می‌باشند. شرمشان باد که عامل تعمیق اختلاف میان مسلمانان شده و بسترساز راحتی خیال اسرائیل گردیدند. اردوغان و تمام همراهان او به‌جای هدایت اعتراضات به‌سوی ایران، باید از عملکرد خویش شرمگین باشند.

 

هر چند اردوغان مست از قدرت را، با شرمساری میانه‌ای نیست. هنگامی که حلب به محاصره در آمد، وقتی موصل و تعلفر با کمک ترکیه سقوط کرد، نه تنها آنکارا در برابر جنایات داعش سکوت نمود، بلکه کشتار جمعی مردم را توسط سرویس امنیتی خود مدیریت کرد تا با ایجاد رعب و وحشت بتواند بر اوضاع مسلط شده و طرح‌های خود را به پیش ببرد. هیچ‌کس اشک تمساح و فریادهای تزویر اردوغان و حامیانش را باور نخواهد کرد. مردم ترکیه، منطقه و جهان ساده لوح نبوده و نیستند. نمایش رسانه‌های ترکیه با هدایت تیم مستقر در نخست‌وزیری ترکیه شاید عده‌ای را تهییج کند اما کارساز نخواهد بود. انجام تظاهرات اعتراضی با هدایت دولت ترکیه در مقابل سفارت و سرکنسولگری‌های ایران در اعتراض به سیاست‌های ایران در زمان حضور وزیر ایرانی در استانبول و اعلام سفر معاون رئیس‌جمهور در آینده نزدیک به ترکیه، در جای خود جای بسی تامل است.

 

به هر حال توهین به مقامات عالی ایران و آرزوی مرگ برای کشورمان، به اعتراض و دعای پیر زنان عجوزه‌ای می‌ماند که در دام توطئه خود گرفتار شده و راه گریزی جز نفرین ندارند. تظاهرات هدایت شده توسط آنکارا علیه ایران فرافکنی و برای انحراف افکار عمومی است، اما نباید با بی‌تدبیری به ذهنیت‌های چالدرانی فرصت ظهور داد. نباید کینه‌های کهنه را زنده کرده و با نگاه مذهبی - قومی بر حجم نفرت‌ها افزود. جنگ‌ها به یک‌باره آغاز نمی‌شوند و در شیبی آرام بستر جنگ آماده می‌شود. ما به عنوان ایران در قرون معاصر هیچ‌گاه متعرض به هیچ کشوری نبوده و همچنان نخواهیم بود. امام خمینی در اوج جنگ عراق علیه ایران نیز بیش از بیانات سلحشورانه، از صلح می‌گفت و اظهاراتی چون امیدوارم بشر به رشدی برسد که تمام سلاح‌ها به قلم تبدیل شود نشان از اولویت راهبرد صلح در جنگ برای ایران و رهبران آن داشته و امروز نیز کماکان اولویت اول ایران صلح می‌باشد. نه اردوغان و نه بنعالی ایلدرم و همپالگی‌های آنان نگران نباشند که حلب متعلق به سوری‌هاست، همان‌گونه که موصل متعلق به عراقی‌ها خواهد ماند. اما سقوط حلب سقوط تزویری بود که با پوشش مذهبی در پی گسترش نفوذ سیاسی بود. موصل نیز با مشارکت مردم و نیروهای شیعی و سنی به آغوش بغداد باز خواهد گشت.

 

فریادها و تهدیدها همان‌گونه که مانع از فتح حلب نشد، مانع از بازپس گیری موصل نیز نخواهد شد. آنکارا باید بیاموزد که منطقه به قلدر نیاز ندارد و مردم هر کشوری خود تصمیم گیر سرنوشت خویشند. نکته آنکه احزاب و سیاستمدارانی که در ترکیه با تغییر قانون اساسی سعی دارند اردوغان را در قامت ریاست جمهوری بر کرسی خلافت بنشانند، سخت در اشتباهند. اردوغان خلیفه‌ای است که دانسته یا ندانسته در خدمت سیاستی است که هم ترکیه و هم منطقه را به آتش خواهد کشید. اگر چه باید از جنگ گریخت اما شرایط و ذهنیت‌های حاکم بر ترکیه نشان می‌دهد که اردوغان پس از نشستن بر کرسی خلافت بیش از همیشه بر طبل جنگ مذهبی و قومی در داخل و خارج از ترکیه خواهد کوبید. مردم و رهبران احزاب در ترکیه بیش از همه و پس از آن کشورهای منطقه باید با تلاش جمعی سعی نمایند از شکل‌گیری این روند ممانعت نمایند.

انتهای پیام/