به گزارش پایگاه خبری تحلیلی کورنگ ،مریم خرمائی: صدای پای دیپلماسی در اروپا، شاید از بعد از جنگ جهانی دوم به این سو، هیچ وقت به اندازه امروز ضعیف نبوده تا آنجا که طنین زودهنگام شیپور جنگ، امیدی به شنیدن آن باقی نمی‌گذارد.

نهادهای اطلاعاتی غرب زمانی در دسته بندی‌های خود گفته بودند که اگرچه چین به یک چالش بلندمدت و دائمی تبدیل خواهد شد اما روسیه همچنان یک تهدید قریب الوقوع باقی می‌ماند. اکنون، به نظر می‌آید که آمریکا و شرکایش در ناتو تصمیم گرفته اند پیش از تکمیل چرخش راهبردی به سوی ایندوپاسیفیک، یک بار برای همیشه خیال خود را از جانب روسیه و مخاطراتی که می‌تواند برایشان داشته باشد، راحت کنند.

تا چند روز پیش که «ولودیمیر زلنسکی» رئیس جمهور اوکراین از غرب خواست به هراس از جنگ دامن نزند، ادعای روسیه مبنی بر اینکه نیروهای فرامنطقه ای به دنبال درگیر کردن دو کشور در نبردی ناخواسته هستند، یک جانبه و حتی به دیده تردید انگاشته می‌شد.

اما، وقتی زلنسکی از وحشتی گلایه می‌کند که به خاطر برخی نقل قول‌ها مبنی بر قریب الوقوع بودن جنگ، در دل مردم اوکراین افتاده است، دیگر گزینه‌ای نمی‌ماند جز اینکه باور کنیم شایعه اختلاف نظر او با «جو بایدن» رئیس جمهور آمریکا، بیش از حد تصور ما به واقعیت نزدیک است.

بایدن گفته بود احتمالاً روسیه در یخبندان ماه فوریه به اوکراین حمله می‌کند، جمله‌ای که به خودی خود ضریب دیپلماسی را تا حد قابل توجهی کاهش می‌دهد حتی قبل از آنکه اختلاف واشنگتن-برلین در این باره عیان شود.

از طرفی، درحالی که زلنسکی همچنان از آمادگی برای دیدار با «ولادیمیر پوتین» همتای روس سخن می‌گوید، کشورهای اروپایی که اغلب عضو ناتو هم هستند، یکی پس از دیگری دیپلمات‌هایشان را از اوکراین خارج می‌کنند به گونه‌ای که انگار همین فردا، نظامیان روس برای ورود به کی یف، پشت دروازه‌های پایتخت اوکراین، صف می کشند.

در این میان، غیر از آلمان، سایر کشورهای عضو ناتو آرایش جنگی به خود گرفته و از استقرار نیرو و تجهیزات در شرق اروپا سخن می‌گویند. اما به راستی، در حالی که روسیه و اوکراین هیچ یک خواستار آغاز این نبرد نیستند، چه چیز موجب عجله واشنگتن و متحد نزدیکش انگلیس، برای شنیدن نفیر شلیک نخستین گلوله می‌شود؟