به گزارش پایگاه خبری تحلیلی کورنگ ،

به نقل از دنیای امروز، دنیای خبرهای تکان دهنده است. هیچ یک از ما تصور این که قرار است ایران با حمله‌ای موشکی داعش را غافلگیر کند، نداشت. قطع به یقین این حمله موشکی تا ماه‌ها سوژه بسیاری از تحلیلگران در ایران و جهان خواهد بود. این حمله از آن جهت بااهمیت بود که تهران همین چند روز پیش، مورد حملات تروریستی قرار گرفت. حمله‌ای که داعش مسوولیت آن را به عهده گرفت و موجب کشته شدن ۱۷ نفر از هموطنانمان شد. پس از این حمله رهبر انقلاب با «ترقه بازی» خواندن این حمله وعده‌ی «سیلی محکمی» به داعش دادند. در حقیقت از حمله‌ی موشکی کشورمان به عکس العمل ایران نسبت به حمله‌ی تروریستی تهران تعبیر شد.

از سوی دیگر ایران برای اولین بار، پس از نزدیک به ۳۰ سال از موشک‌های ساخت داخل به صورت عملیاتی استفاده کرد. این استفاده به صورت موازی با به پرواز درآمدن پهبادها نیز همراه شد تا فیلم‌های مستندی از این حمله تهیه شود.

ایران که همین دو روز پیش تحت تحریم‌های موشکی قرار گرفته بود، با شلیک ۶ موشک همچنان در صدر اخبار ماند. این واقعه در کنار بازتاب‌های بی‌شمار خارجی در بین مردم نیز بازتاب مثبتی داشت. در حواشی این حمله، از یک سو سپاه مورد تجلیل قرار گرفت و از سوی دیگر دولت مورد حمله واقع شد. در این میان نکاتی مغفول مانده وجود دارد که توجه به آنها می‌تواند زاویه‌ی جدیدی به تحلیل حمله‌ی موشکی ایران بگشاید.

۱ – فراموش نکنیم که هیچ نهاد نظامی یا امنیتی در ایران نمی‌تواند خودسرانه به کشور دیگری موشک شلیک کند. در حقیقت همانطور که برجام تصمیم نظام بود، این حمله نیز محصول تصمیم تمامی ارکان نظام بود. به نظر نمی‌رسد بدون تصمیم شورای عالی امنیت ملی، امکان انجام چنین عملیاتی وجود دااشت. بنابراین تمجید یک سویه از سپاه (که مجری تصمیمات مقامات عالیه نظام بود) منصفانه به نظر نمی‌رسد. اگر چه نادیده گرفتن نقش سپاه پاسداران در اجرای دقیق و بی نقص این تصمیم نیز منصفانه نخواهد بود.

۲ – موشک‌هایی که امروز به آنها افتخار می‌کنیم محصول متخصصان ایرانی شاغل در وزارت صنایع دفاع است. وزارتخانه‌ای که بسیار کم از آن سخن می‌رود و حاصل دسترنجش اغلب توسط دیگر نهادها مصادره می‌شود. رمز موفقیت این وزارتخانه در ساخت این تسلیحات استراتژیک را باید در آرامش حاکم بر آن و اعتماد به متخصصان و سازندگان داخلی دانست.

۳ – منتقدان دولت در این موضوع نیز مثل دیگر موارد، به دولت حمله کردند. آن‌ها این حمله را مصداق یک دیپلماسی فعال و برجام را مصداق یک دیپلماسی ذلیلانه معرفی کردند. منتقدان دولت به مخاطبان خود نمی‌گویند که طبق قطعنامه‌ی ۱۹۲۹ که در سال ۲۰۱۰ تصویب شد، کلیه‌ی موشک‌ها و صنایع موشکی ایران تحت تحریم بود. برجام توانست این قطعنامه را باطل کرده تا فقط موشک‌های طراحی شده برای حمل کلاهک هسته‌ای تحت تحریم باقی بمانند. به عبارت دیگر دولت و طراحان برجام توانستند در کنار مشروعیت بخشی به حق غنی سازی ایرانیان، حق ساخت موشک‌های متعارف را نیز تثبیت کنند.

۴ – حملات محدود، می‌توانند در پیشبرد منافع ملی یاری رسان باشند. در مقابل درگیر شدن در جنگی تمام عیار می‌تواند سرمایه‌های ملی را بر باد دهد. اقدام نظامی زمانی مشروع جلوه می‌کند که تمامی راه‌های دیگر مورد آزمایش قرار گرفته باشند. شاید اگر حملات تروریستی تهران رخ نداده بود، افکار عمومی درباره‌ی حملات موشکی تصور دیگری داشت.

انتهای پیام