به گزارش پایگاه خبری تحلیلی کورنگ به نقل از آناج، این روزها یک سوی گرانی‌ها مردم هستند که منتظرند تا ببینند دولت چه زمانی وارد عمل شده و قیمت‌ها پایین خواهد آمد و سوی دیگر فروشندگانی هستند که گاهی به جای اینکه با مردم راه بیایند و نمایش انصاف دهند نمک بر زخم می‌پاشند. چند روز قبل که برای خرید به بازار میوه و تره بار رفته بودم شاهد گفت‌وگوی یکی از خریداران با مغازه‌داری بودم که سعی می‌کنم تک تک جملاتش را هیچگاه فراموش نکنم.

 
مرد خریدار که نه ظاهر ژنده‌ای داشت و نه به سان ندارها بود از اوضاع گله می‌کرد و معتقد بود که چگونه می‌شود در این وضعیت گرانی و خرج‌های ضروری پولی برای خرید میوه و سبزی صرف کرد و پاسخ فروشنده یک جمله بود:" پول ندارید؟ خب نخورید!" همینقدر ساده و بی رحمانه. یعنی اگر پول ندارید و یا حتی دارید اما در خرید میوه و سبزیجاتتان مانده‌اید خُب نخورید.
 
مرد بیچاره سکوت کرد چون به ظاهر جوابی نداشت که بدهد و راهش را گرفت و رفت اما من هنوز درگیر همان یک جمله بودم. فارغ از بی رحمی این چهار کلمه که نشان از یک تفکر غلط سرمایه‌داری داشت( حتی اگر فروشنده سرمایه‌دار نباشد نیز گویی چنین افکاری در ذهنش جوانه دارد؛ که هرکه ندارد، بخورد بهتر است بمیرد!) به این فکر می‌کردم که این جواب چقدر شبیه جواب‌های دولتمردان ما برای مشکلات است.
 
مثلا آنجایی که وزیر بهداشت در یک برنامه تلویزیونی گفت:"تامین هزینه داروی بیمارانی که مشخص نیست طول عمرشان زیاد دوام داشته باشد، نمی‌صرفد!" همینقدر کوتاه همینقدر دردناک! یعنی اگر بیماری مشخص نباشد که طول عمرش چقدر است نمی‌صرفد برایش دارو وارد کنیم. البته رک و پوست کنده این مطلب می‌شود که هرکسی که هزینه دارو ندارد نمی‌صرفد که زنده باشد!
 
در جامعه‌ای که به هنگام جنگ زنان طلاهایشان را می‌فروختند و برای کمک به جبهه‌ها می‌فرستادند چه شده که تفکر ما این شده که هرکه ندارد بخورد، خُب نخورد و یا از روی بی حوصلگی و برای فرار از پاسخ دادن نمک به روی زخم مردم می‌پاشیم؟ این موضوع نشات گرفته از همان تفکرات سرمایه‌داری برخی مسئولین نیست که حال کم کم دارد به لایه‌های مردم نفوذ می‌کند.
 
به خاطر دارم در یکی از نشست‌های خبری خبرنگاری در خصوص توضیحات خدمات رسانی به مردم حاشیه‌نشین گفت" آیا این کار تشویق به حاشیه‌نشینی نیست؟ چرا باید در چنین مناطقی هزینه شود و مردم به مناطق حاشیه‌ای بیایند."
 
شاید این هم یکی دیگر از تفکرات سرمایه‌داری است که اهل رسانه ما نیز دچار آن شده‌اند یعنی جایی که بسیج و سپاه وارد کار می‌شوند آنقدر انتقاد کنیم که دست از خدمت به محرومان بردارند و بهانه‌مان نیز این باشد که با این کار مردم تشویق به حاشیه‌نشینی می‌شوند.
 
گویی در جامعه‌ای که باید عدل علوی در آن حاکم باشد، تفکر اشرافیگری و سرمایه‌داری از برخی مسئولین با شیب ملایم در حال انتقال به مردم است تا با گذشت زمان یک دو قطبی کامل سرمایه‌دار و مستضعف ایجاد شود.
 
انتهای پیام/رستمی