مدرسه با توجه به داشتن فضای مناسب (حضور همسالان) نقش بسیار مهمی در اجتماعی شدن کودکان دارد، مدرسه می‌تواند با آموزش عوامل خود از مدیر گرفته تا مستخدم به ایجاد حس امنیت و اعتماد در دانش‌آموزان کمک کند.

همراهی خانواده و مدرسه در بهبود عملکرد رفتاری دانش‌آموزان از ضرورت ویژه ای برخوردار است؛ چنانچه در خانواده رفتارهایی به کودک آموزش داده می‌شود که با هنجارهای مدرسه مطابقت ندارد و در نتیجه فرد دچار تعارض در نقش می‌شود که برای اصلاح آن باید دو نهاد خانواده و اولیای مدرسه باهم تعامل داشته باشند تا بتوانند به هدف جامعه‌پذیری در دانش‌آموزان برسند. بدین سان، پیشنهاد می‌کنم به جای تمرکز بر روی مشکلات رفتاری کودکان در قدم اول روی رابطه میان خود و فرزندانشان متمرکز شوند.

در قدم اول، برای بهبود روابط والدین با کودک، بایستی والدین خطاهای کلامی و غیرکلامی خود را بشناسند و آن را اصلاح کند و در ادامه، گفتگوی انعکاسی با کودکان، اختصاص وقت مشترک روزانه با فرزندان، تحسین مناسب، پیام گذاری صحیح و مواردی از این دست در دستور کار قرار گیرد.

تعاملات و ارتباط بین والد و کودک مهم است بدین سبب به جد خواستار توجه والدین به اشتباهات کلامی باید بود، والدین گاهی دچار اشتباهات کلامی مانند غرزدن، نصیحت کردن، برچسب زدن، تهدیدکردن فرزندان، جهت دهی بیش از حد فرزندان توسط والدین و… می‌شوند که نه تنها کمکی به اصلاح رفتار نامناسب فرزندمان نمی‌کند بلکه باعث می‌شود ارتباط ما آسیب بیشتری ببیند و میزان بدرفتاری‌های کودک هم بیشتر شود.

ضرورت اصلاح روابط بین والدین با یکدیگر و با فرزندانشان بر کسی پوشیده نیست و باید بدانیم که بدگویی در مورد والد دیگر، جر و بحث والدین، وعده‌های بزرگ به فرزند دادن و... از دیگر خطاهای کلامی است که باید برای حل آنها یا کسب اطلاعات بیشتر در این زمینه از روانشناسان کمک گرفت.