این روزها در هر کوی و برزن و در میان شهروندان صحبت از زلزله احتمالی در پایتخت است و دوباره مباحث این موضوع نقل محافل و رسانه‌ها شده است. انگار باز هم خبرهایی است، خبرهایی که از حتمی بودن زلزله در پایتخت حکایت دارد. زمانی که در تاکسی، اتوبوس و حتی در بین اعضای خانواده، از زلزله صحبت می‌شود، ناخودآگاه تنمان می‌لرزد و با خود می‌گوییم که خدا نکند زلزله بیاید و ترس ناشی از حادثه‌ای عظیم همه وجودمان را فرا می‌گیرد.

اما در این بین هستند افرادی که آینده را می‌بینند و تصاویر بعد از زلزله را با خود تجسم می‌کنند. هستند کسانی که از ما بیش‌تر نگرانند، نگران از روزی که خدای نکرده زلزله‌ای با قدرت بیش از ۷ ریشتر تهران را زیر و رو کند و مجال نفس کشیدن را به جنبنده‌ای ندهد.

این روزها مهم‌ترین نگرانی و دغدغه کارشناسان درحوزه زمین شناسی و زلزله شناسی مقاوم نبودن ساختمان‌هایی است که بعد از زلزله کاربرد حیاتی دارند و چنان‌چه در زلزله احتمالی پایتخت ویران شوند، باید آمار جان‌باختگان زلزله احتمالی را بیش از پیش‌بینی‌ها دانست. چراکه مجروحان حادثه هم به جمع جان باختگان می‌پیوندند!

درحال حاضر، وضعیت فیزیکی بسیاری از بیمارستان‌های تهران در شرایطی است که با کوچک‌ترین تکان و زمین‌لرزه تخریب می‌شود. همین بیمارستان‌ها در شرایط ویژه باید علاوه بر خدمات‌رسانی پناهگاهی ایمن برای مصدومان باشند.

از سوی دیگر، با توجه به عبورگسل فعال شمال تهران از مناطق مسکونی و ساخت و سازهای واقع درشمال شرق تا شمال غرب شهر، چنین برآورد شده که حدود دو میلیون نفر از جمعیت ۵/۸ میلیون نفری شهر تهران درست روی نقاط پهنه گسل‌های فعال شهر تهران زندگی می‌کنند.

زلزله پایتخت را باید جدی گرفت، خانه و محل سکونت‌مان هم که در برابر زلزله مقاوم نیست، آن هم از وضعیت بیمارستان‌هایمان!

به راستی چه کار باید کرد، چه کسی مسئول و پاسخگوی این وضعیت است؟! جالب اینجاست که مدیران سازمان‌ها و دستگاه‌های مسئول در این موضوع، در برنامه‌های خود به حاشیه رفته‌اند و به جای مقاوم‌سازی بیمارستان‌های فرسوده، جایگزینی این بیمارستان‌ها را در دستورکارخود قرار داده‌اند و به طورمیانگین هرماه کلنگ ساخت یک بیمارستان در کشور و به ویژه در پایتخت به زمین زده می‌شود.

بیمارستان‌هایی که ساخت آنها با توجه به بهترین شرایط و تامین منابع مالی یک مرکز درمانی، حداقل ۳ تا ۴ سال به طول می‌انجامد. البته چنانچه در وضعیت بودجه‌ای وزارت بهداشت نگاهی داشته باشیم، نمی‌توانیم امیدوار باشیم که این وزارتخانه بتواند در کم‌ترین زمان ممکن نسبت به جایگزینی بیمارستان‌های فرسوده تهران از طریق ساخت بیمارستان‌های جدید اقدام کند. باید منتظر ماند و دید کارشناسان حوزه بهداشت و متولیان این امر چه تدبیری را برای این چالش اصلی حوزه بهداشت می‌اندیشند و چه برنامه‌ای برای رفع دغدغه کارشناسان در دستور کار قرار می‌گیرد.

باید نشست و به درگاه خداوند دعا کرد تا زمانی که وضعیت بیمارستان‌ها مشخص نشده، زلزله‌ای پایتخت را تهدید نکند و با خود این بیت را زمزمه کرد: «زلزله نیا، فرسوده است مریض‌خانه ها!»

علی البرزی