به گزارش کورنگ به نقل از خبرگزاری شبستان، یکی از استادان شیخ مرتضی آقا تهرانی نقل می‌کرد که در خواب، مرحوم آیت‌الله حاج شیخ عبدالکریم حائری رحمة الله را دیدم. پرسیدم: آیا شما در آن عالم عذاب هم می‌شوید؟ فرمود: یک عذاب دارم و آن این حسرت و غصه است که چرا بیشتر به یاد خدا نبودم. دلم برای آن لحظاتی می‌سوزد که به یاد خدا نبودم، این بزرگ‌ترین عذاب برای من است.

براستی چرا انسان تا زمانی که در این عالم به سر می‌برد، به یاد خدا و ذکر خدا توجه ندارد. باید بدانیم که اگر در این دنیا نتوانستیم خدا را یاد کنیم، در آن دنیا نیز فرصتی داده نمی‌شود. بیاییم در شبانه‌روز، فرصتی را به او اختصاص دهیم. ددر هنگام ظهر، اگر هم کاری داریم، به نماز اهمیت بیشتری دهیم چون هیچ کاری مهم‌تر از نماز و ملاقات با خدا نیست. این کار اثر دیگری نیز دارد به ویژه برای کسانی که خانواده تشکیل داده‌اند، چرا که فرزندانشان نیز اهل نماز شده و برای نماز اهمیت قایل می‌شوند.

یکی از علل بی‌توجهی فرزندان به نماز، این است که هنگام نماز هر یک از پدر و مادر به کاری مشغول اند و لذا فرزند می‌پندارد که شاید نماز اهمیت چندانی ندارد، والا اگر بزرگ‌ترها به نماز بایستند، کودکان نیز می‌آیند. متاسفانه بسیاری از خانواده‌ها به این امر چندان توجهی ندارد، اما آیا به راستی در برابر امور مادی و دنیوی نیز همین گونه‌ایم؟ اگر با کسی وعده‌ای بگذاریم تا مبلغی پول از او بگیریم، دیر و زود آن برای ما مهم نیست؟

پایان پیام/