جان فدای مرامتان مولا / در و گوهر کلامتان مولا/ما بمیریم و زنده باشی تو / اهل ایران غلامتان مولا/غصه ات را به جان خریداریم / جان نثاریم به نامتان مولا

سیاهی بود و شب بود و ستم بود/ تباهی بود و آتش بود و غم بود/همه در انتظار مرگ بودند/خزان دیده مثال برگ بودند/فضای مملکت طوفان غم بود / ستم بود و ستم بود وستم بود

جز این نیست که خداوند، هستی را تنها به خاطر گل روی آخرین رسول خود محمد امین (ص) آفرید، یعنی از عالم و آدم تا خورشید و ماه، و از جان گرفته تا جهان، جمله به رسول الله بدهکارند. راستی، «محمد» که بود، و خدا چقدر ایشان را دوست می داشت؟! آیا به این ۲ سئوال، کسی هست جوابی دهد؟!