این رویکرد توأمان عشق و سیاست، انتظار و معجزه تحلیل‌های بسیاری را به بیراهه برده است. پس جای شگفتی نیست هنگامی که در سیاست حادثه‌ای رخ می‌دهد، دولت بعد از آن به چاره‌اندیشی می‌نشیند. مردم و دولت‌ها همواره فکر می‌کنند بالاخره راهی به سوی نجات وجود دارد. تاریخ پرتلاطم و خونین آنان این را به اثبات رسانده است. چه خوشایند، چه ناخوشایند؛ این ماییم، ما مردم ایران با دولت‌های منحصربه‌فرد خودمان که همواره چشم‌انتظار معجزه‌ایم.»