از امام صادق (سلام‏الله‌عليه) نقل شده است كه فرمود: «أوحي الله تبارك وتعالي

إلي موسي عليه‏السلام: ما يمنعك من مناجاتى؟ قال: يا ربّ أُجلّك عن المناجات

لِخَلوُف فم الصائم فأوحي الله عزّ وجلّ إليه يا موسي لَخَلوُفُ فم الصائم أطْيب

عندى من ريح المسك»[1] خداوند به حضرت موسي وحي فرستاد، كه چرا با من مناجات

نمي‏كني؟ عرض كرد: خدايا روزه‏دارم و در حال روزه، دهان خيلي معطر نيست. خداوند

فرمود: اي موسي! بوي دهان روزه‏دار پيش من از مشك خوشبوتر است.

انسان مگر نمي‏خواهد در آن عالم مُطيّب و معطّر باشد، آنجا كه ديگر سخن از آهو و

نافه آهو نيست كه عطري داشته باشد. آنجا روزه است كه انسان را معطّر مي‏كند. باطن

روزه به صورت عطر ظهور مي‏كند، آن هم در سطح بدن و اما مافوق آن را خداي سبحان

مي‏داند كه چيست.

کتاب حکمت عبادات ص 141

[1] ـ روضة المتقين، ج 3، ص 229.