حديث اين است كه حضرت فرمود: «إنّ أبدانكم ليس لها ثمن إلاّ الجنّة، فلا تبيعوها بغيرها»[1] بدن شما به اندازه بهشت مي‏ارزد؛ آن را به غير بهشت نفروشيد. كه ضرر خواهيد كرد.

مرحوم محقق داماد مي‏فرمايد: اين روايت ناظر به آن است كه روحتان فوق بهشت است. روح را بايد به «جنّة اللّقاء» بدهيد. روحتان بايستي به ﴿عند مليكٍ مقتدر﴾ برسد و بهترين راه براي عنداللهي شدن روزه گرفتن است[2].

باطن روزه به صورت لقاي خدا ظهور مي‏كند و براي انسان، همتي بالاتر از لقاي حق فرض ندارد. چون انسان موجودي ابدي است كه هرگز از بين نمي‏رود، بلكه در نهايت از عالَمي به عالَم ديگر منتقل مي‏شود. اگر باطن روزه نصيب او شد، پيوسته در محضر حق است؛ بدون اينكه از حضور دايمي رنج ببرد. يكنواختي در بهشت رنج‏آور نيست، اصولا ً در آنجا رنجي وجود ندارد؛ خواه بهشت ظاهري كه ﴿جنّات تجري من تحتها الأنهار﴾ باشد يا بهشت معنوي. انسان بدون اينكه رنج و خستگي و تشنگي و گرسنگي را بچشد،لذت سيري را احساس مي‏كند؛ وضعيت بهشت مانند دنيا نيست.