به گزارش کورنگ به نقل از مهر، غزلی که راحله معماریان سروده این است:

این پسته از کجاست که می‌خندد گویا به ریش ماست که می‌خندد

لب‌های ما به خنده نمی‌آید این پسته سال‌هاست که می‌خندد

شاید میان سرخی لب‌هایش خون من و شماست که می‌خندد

از سجده سر گرفتم و پرسیدم این مجلس عزاست که می‌خندد؟

حسی سرک کشیده نهانی گفت: ابلیس بدصداست که می‌خندد

اما تمام قصه فقط این نیست بشنو صدا دوتاست که می‌خندد

صوت یگانه‌ای همه از اخلاص بر قل قل ریاست که می‌خندد

شیطان به حال قهقهه افتاده بر مکر او خداست که می‌خندد

اما میان صورت من لب نیست او عاشق حیاست که می‌خندد