به گزارش کورنگ به نقل از جام نیوز؛ شبکه انگلیسی من وتو در برنامه بفرمایید شام از قانون منع حضور بانوان در استادیوم ها ابراز تاسف کرد.

شرکت کنندگان این برنامه که متشکل از 2 زن و 2 مرد بودند با انتقاد از عدم حضور زنان در استادیوم ها ابراز داشتند : "در همه جای دنیا حضور زنان در استادیوم ها بلامانع است اما در ایران هنوز فرهنگ حضور زنان در استادیوم ها فراهم نشده است."

ناگفته نماند در این برنامه، یکی از شرکت کنندگان با ابراز نظر مخالف خود، گفت: "اگر مادر و خواهر من بخواهند بروند استادیوم، من مانع می شوم زیرا در هیجانات بازی حرفهایی رد و بدل می شود که من صلاح نمیدانم ناموس من در آن فضا باشد."

تمایل گردانندگان شبکه من و تو برای ورود به موضوعات غیرقانونی در ایران و انحراف بحث به این موارد بر سر میز غذا که اغلب جای گفتگوهای عادی و صمیمانه است، مساله ای نیست که تازگی داشته باشد.

هدف از این کار زیر سوال بردن تمام خطوط قانونی، اخلاقی و شرعی است که در هر کشوری از احترام ویژه برخوردار است و افراد ملزم به رعایت آنند.

بویژه عوامل من و تو و کسانی که سر میز غذا حاضر می شوند اغلب در کشورهای غربی زندگی می کنند که فرهنگ عمومی آن قانون شکنی را برنمی تابد اما با این حال تلاش می کنند در تمامی برنامه ها مردم را به تقابل با قانون، هنجارها و عرف جامعه بکشانند و از روحیه مردم ایران روحیه ای قانون شکن و قانون گریز بسازند.

به گمان این عده شايد اين تبعيض و ظلم بزرگي است که بر زنان رفته است مدعی هستند اشتياق دختران جوان به فوتبال اگر بيش‌تر از پسران نباشد، کم‌تر نيست.

کاملا پیداست که اين ادعا خلاف وجدان و داده‌هاي آمارها، خلاف اقتضاي طبيعي جسم و روح لطيف بانوان است. حتي در کشورهاي غربي نيز چنين چيزي ديده نمي‌شود؛ نه به‌عنوان بازيکن و نه به‌عنوان تماشاگر.

اختلاف بر سر موانع و مشکلاتي است که اين عمل براي بانوان و نيز مردان به دنبال دارد.

از طرفی حضور زنان در ورزشگاه‌هاي مختلف در سراسر دنيا با شرايط مختلف، نبايد الگوي عملي ما قرار گيرد. کارهاي بسياري در دنيا انجام مي‌شود که با ارزش‌ها و عقايد و فرهنگ جامعه‌ي ديني و ايراني ما سازگار نيست؛ بنابراين، وجود اختلاط در سرتاسر دنيا هم، دليلي براي پذيرش و امضاي ما نمي‌شود. چرا ما بايد دنباله‌رو و مقلّد آنان باشيم؟! چرا آنان نبايد پيرو تفکّر و عمل صحيح و معقول ما در اين زمينه باشند!؟

چه فرقي ميان دختر و پسر وجود دارد. فرق آنها فقط فيزيکي است نه انساني!

اختلاف مرد و زن در زمينه‌هاي مختلف است. هم تفاوت‌هاي جسمي و فيزيولوژي دارند و هم اختلافات روحي و عاطفي؛ ضمن اين‌که هر دو جنس در اصل انسانيت شريک‌اند. تفاوت‌هاي دو قشر امري است که در کتب مختلف علمي و روان‌شناسي و پزشکي و نيز منابع ديني آمده است و اين‌جا مجال ذکر آنها نيست.

اما همين تفاوت‌ها موجب کارکردها و نقش‌ها و انتظارات مختلفي در مرد و زن است. دقيقاً به همين دليل است که ما با حضور زن با جسم و روح لطيف در جمع مردان و ديدن فوتبال آنها مخالف هستيم؛ و الا صرف بازي کردن زنان، چه فوتبال و چه واليبال و بسکتبال يا شنا و چه تماشاي آنان در جمع خاص خودشان، هيچ‌کدام منع شرعي و عقلي ندارد.

کسي نگفته است در استاديوم مخصوص بانوان که خودشان بازي مي‌کنند، زنان وارد نشوند و حق اوّليه‌ي خود را اعمال نکنند؛ بلکه ادعا و توقع اين است که چنان‌که حضور مردان در استاديوم خاص زنان که با پوشش مناسب ورزشي در آن حضور دارند، صحيح نيست، متقابلاً حضور زنان نيز در استاديوم خاص آقايان و بازي‌کنان مرد صحيح نيست.

نکته‌ قابل توجه ديگر آن است که متأسفانه گاهي جو و شرايط ورزشگاه چنان نامناسب و همراه با کلمات مستهجن و رکيک و حرکات ناشايست و خشونت و آتش‌افروزي و.... است که پدران و مادران دلسوز و عاقل حتي راضي نمي‌شوند پسران جوان آنها به اين محيط وارد شوند، چه رسد به دختران پاک و معصومي که بيش‌تر در معرض آسيب هستند.

آيا نشستن اين افراد در منزل و در کنار پدر و مادر و تماشا از طريق تلوزيون، اشکال و ضرري دارد که با محرّک‌هاي مختلف، سعي در کشاندن آنها به خيابان و ورزشگاه و ايجاد مشکلات بعدي داريم. اگر هم قصد بازي دارند، هر قشري در محيط مناسب خود و با دوستان خود بازي خواهد کرد.

نکته‌ي ديگري که مدافعان حضور زنان در ورزشگاه‌هاي مردان ذکر مي‌کنند اين است که حضور زنان و خانواده‌ها هم موجب تشويق بازيکنان مي‌شود و هم اگر همه‌ي جوانان به ناموس ديگران احترام بگذارند، بسياري از ناهنجاري‌ها و فحش‌ها و.... کاسته خواهد شد.

در اين خصوص نيز ملاحظاتي وجود دارد: چگونه حضور زن و فرزند و پير و جوان در کوچه و خيابان مانع کار خلاف و ناهنجار نمي‌شود، اما در ورزشگاه حضور زنان، مانع انجام کار خلاف مي‌شود؟! گذشته از اين کارهاي خلافي را که از خود زنان و دختران جوان، آن هم موقع احساسات و تزاحمات سر مي‌زند، نبايد از نظر دور داشت. رابعاً، در ورزشگاه‌هاي مختلط دنيا، اين حضور مانع زشتي‌ها نشده است.

مدافعين حضور زنان نيز بعضي شرايط فعلي را مناسب براي اين امر نمي‌دانند. وقتي برگزاري مسابقات، مخصوصاً ديدارهاي حساس، معمولاً با دعوا، شيشه شکستن، ناسزاگويي، فشار جمعيت و حرکات ناشايست، پرتاب نارنجک و امثال اين امور خشن است، آيا عقل و منطق سليم مي‌پذيرد که ما همسران و خواهران و مادران خود را به اين وادي بکشانيم؟!

آيا اين احقاق حقّ زمين مانده‌ي زنان است؟