به گزارش کورنگ سینمای این روزهای ایران در تاریکی محضی فرو رفته است که نیازمند منجی می باشد.

سوای محتوای فیلم های کنونی کشور مسئولان سینما و خانواده هنری کشور به دو نیم تقسیم شده اند و تامین امنیت و مصالح جامعه در این درگیری محلی از اعراب ندارد.

تظاهرات مخالفان و موافقان " من مادر هستم"در برابر ساختمان ارشادصحنه های را پدید آورد که تنها در زمان وزارت ارشاد عطاء الله مهاجرانی شاهد بودیم.

نحله فکری سینمای ایران در دست کارگزارانی بود که برگزاری اولین مسابقه "دو میدانی مختلط بین زن و مرد" در جزیره کیش را در کارنامه خود دارند.

روز گذشته صحنه هایی پدید آمده بود که برای نسل سوم انقلاب تنها در کتابهای تاریخی اسلام آنهم در جنگ صفین دیده شده بود.

صحنه ی عجیب و قابل تاملی که در تجمع روز گذشته دیده شد برپایی دو نماز جماعت در کنار هم بود که یکی به امامت یک روحانی برای انصار حزب الله و دیگری به امامت سعید سهیلی کارگردان گشت ارشاد.

کارگردانی که فیلمش بخاطر انتقادات حزب اللهی ها و جریانات معتقد به مبانی اسلامی مورد نقد بسیار واقع شده بود.

براستی سینمای ایران تا کجا بایستی هزینه ی بی تدبیری مدیران فرهنگی کشور را بپردازد.

حقیقتا برای تک تک ایرانیان بسیار سخت است که فیلمهای به اصطلاح، هنرمندان خود را در جشنواره های عربی ببینند، که بارها مالکیت جزایر همیشه ایرانی خلیج فارس را زیر سوال بردند.

عدم استقبال مردم از فیلمهای سینما، اعتراضی بی بدیل و منطقی به هنر تصویری کنونی کشور می باشد.

فیلم ضد امنیتی "یک خانواده محترم" به کارگزدانی بخشی از امیر امارات جایزه می گیرد و فیلم "سوت پایان" به کارگردانی نیکی کریمی سبک زندگی اسلامی را در آلمان تحقیر می کند و همان زندگی که پدران و مادران ما سالها لالایی اش را در گوشهای ما خواندند و با آمدن هر محرم و صفر آنرا جهت یاداری تکرار می کنیم زیر سوال بردند.

من مادر هستم نه بخاطر نشان دادن جام های گیلاس فریدون جیرانی در فیلمش مورد تقبیح ماست بلکه بخاطر آنچیزی که می خواهد کمرنگ کند بایستی مورد مواخذه قرار گیرد.

این فیلم یک رابطه نامشروع و شکل گیری نطفه ی حرامی را نشان می دهد که نشائت گرفته از مستی زیاد!! یک زن می باشد.

بماند که سکانسهای این فیلم بسیار زننده است اما اگر این فیلم را در قیاس با قسمتهای از فیلم "مختار" به کارگردانی میرباقری که مستی و میخوارگی را نشان داد مقایسه کنیم متوجه اشکال "من مادر هستم" خواهید شد.

فریدون جیرانی مفهومی از این فیلم می خواهد نشان دهد که زیرآب، لایف استایل اسلامی را می زند- البته اردای یا غیر ارادی بودنش در نتیجه و قضاوت موثر نخواهد بود – اما همین قسمتها که البته "دُز" بسیار کمتری در مختار دارد سیرت قاتلین امام را نشان می دهد.

برای روشن شدن مسئله کافی است به جمله ی یکی از بنرهای شهرداری تهران در سطح کلانشهر ایران اشاره کنیم.

در تابلویی جمله ای از امام کربلا نقل شده بود که بسیار تامل برانگیز است:

"من مرگ باعزت را به مراتب از زندگی با ذلت بهتر می دانم"

اصل حدیث "به مراتب" ندارد بلکه این مراتب دارد اسلام را در شک و قیاس می اندازد، نخیر امام حسین(ع) قطعا مرگ با عزت را بهتر از زندگی با ذلت می دانند و هیچ اما و اگری ندارد این موضوع.

فیلم جیرانی دقیقا همین مراتب را به فیلم خود افزوده است.

اسم فیلم جیرانی یعنی "من مادر هستم" به همان اندازه بی تناسب با موضوع فیلم است که محتوای آن از جامعه ی ایران دور می باشد.

سینمای ایران نه تنها در دفاع از مبانی اسلامی هیچ کارنامه ی قابل قبولی از خود ندارد بلکه در تخریب مبانی اسلامی شمشیر را از رو بسته است.