نویسنده : سمانه رضایی

هر چند بی‌توجهی به خبرنگاران تنها در شهرهای کوچک اتفاق نمی‌افتد و خبرنگاران در هر شهر یا استانی از این بی‌مهری‌ها معترضند، اما نمی‌توان از مشکلات و سختی‌های خبرنگاران شهرستاني گذشت.

هميشه این مراکز استان‌ها و شهرهای بزرگ بوده‌اند که چه از لحاظ امکانات و تجهیزات و چه از لحاظ توجه مسئولان از امتیازات بیشتری برخوردار بوده‌اند و مورد توجه قرار گرفته‌اند و این خبرنگاران شهرستان‌ها و روستاها هستند که حتی مسئولان شهرشان نیز عادت به دیدن آنها و پذیرفتنشان ندارند.

این خبرنگاران شهرستاني هستند که حتی تنها در روز مختص به خودشان در مراسم مربوط به روز خبرنگار (مركز) نیز نمی‌توانند شرکت کنند؛ چراکه زمان برگزاری مراسم و نداشتن ماشین آنها را در برگشت به شهر یا روستایشان با مشکل مواجه می‌کند و مجبورند علی‌رغم میل باطنیشان در این مراسم حضور نداشته باشند.

اینها اما شاید کوچکترین مشکل خبرنگاران شهرستان است؛ در حالی که در دنیای مدرن و تکنولوژی پیشرفته امروز، اینترنت جزو پیش پا افتاده‌ترین امکانات خبرنگاران است. جای تأسف دارد که برای برخی خبرنگاران استان هنوز نداشتن اینترنت جزو بزرگترین مشکلات آنهاست، هنوز هم چون سال‌های دور، به صورت دستی خبر تهیه می‌کنند و می‌نویسند که اگر فکسی باشد آن را می‌فرستند و اگر نه به صورت تلفنی خبر را مخابره می‌کنند.

جای تأمل است که هنوز خبرنگاران و نشریات محلی از داشتن مکانی که بدون مزاحمت فعالیت کنند بی‌نصیبند و باید از امکانات شخصی یا امکانات ادارات استفاده کنند و اگر هم تعداد انگشت‌شماری از آنها مکانی دارند باید اجاره‌بهای سنگینی را پرداخت کنند که گاه از توان نشریه‌های محلی با شرایط اقتصادی موجود و سرانه پایین مطالعه در شهرهای کوچک خارج است.

هنوز خبرنگاران شهرستان از کارت خبرنگاری که شاید کمترین حق آنهاست، بی‌بهره‌اند و گاه باید با مسئول کم‌اطلاع یک ارگان ساعت‌ها بحث کنند تا او را متقاعد کنند متعلق به نشریه‌ای هستند.

و باز جای تأسف است که آنها با گذشت چندین دهه از حرفه خبرنگاری هنوز بیمه ندارند، هنوز حقوق مشخص ندارند و هنوز باید نگران پرداخت بموقع حقوق برای عقب نیفتادن قسط بانکی‌شان باشند.

شاید این مشکلات در میان خبرنگاران مراکز استان و شهرهای بزرگ نیز باشد اما نباید فراموش کرد این خبرنگاران خارج از مرکز استان هستند که در بدترین شرایط آب و هوایی با کمترین امکانات در هفته دولت یا در دهه فجر پا به پای مسئولان به دور افتاده‌ترین روستاها می‌روند تا زبان گویای آنها باشند.

همین مسئولی که گاه کوچکترین اطلاعی از خبرگزاری، نشریه و مطبوعات ندارد و در مقابل سؤال خبرنگار و درخواست وقت مصاحبه، امروز و فردا کردن‌ها و بهانه‌های مختلف می‌آورد تا شاید کم‌سوادی‌ یا بی‌کفایتی مدیریتی‌اش هویدا نشود.

امسال هم چون سال‌های گذشته روز خبرنگار بدون اتفاق خاصی برای خبرنگاران محلی گذشت؛ هرچند باز هم قول‌هایی داده شد و در برخی شهرهای استان شماری از مسئولان یادی از خبرنگاران کردند و گاه با ارسال پیام یا با برگزاری مراسم کوچکی آنها را فراموش نکردند؛ اما امیدواریم روزی فرا رسد که به جای گلایه‌ و صحبت از کمبودها، از محبت‌ها و توجه به خبرنگاران بنویسیم. به امید آن روز