به گزارش پایگاه خبری تحلیلی کورنگ ، تیم ملی پاراتیراندازی ایران در بازی‌های پارالمپیک نتوانست انتظارات را برآورده کند و با تک مدال طلای ساره جوانمردی به کار خود در این بازی‌ها پایان داد. ساره آبروی تیراندازی را خرید و ملکه تپانچه دنیا با ۵ مدال المپیک نام خود را در تاریخ ثبت کرد.

جوانمردی در پایان رقابت‌های پاراتیراندازی از دنیای قهرمانی خداحافظی کرد. او در مصاحبه پایانی خود گلایه‌هایش از شرایطی که پشت سرگذاشته و همچنین وضعیت فعلی پاراتیراندازی را رسانه‌ای کرد. او در بخش‌هایی از صحبت‌های خود گفت: «شاید بگویند چه قضاوت خودخواهانه‌ای دارم، اما اگر بخواهم قضاوت عادلانه داشته باشم باید بگویم ساره جوانمردی در ۴ پارالمپیکی که در آن حضور داشت، به عنوان پدیده حضور پیدا کرد. قبل از من بودند پاراتیراندازانی که در پارالمپیک مدال گرفتند، اما مستمر نبود. ساره جوانمردی ثابت کرد که یک خانم با همه مشکلات و محدودیت‌ها می‌تواند به عنوان یک ورزشکار شاخص و نخبه راهش را ادامه بدهد. دور از ذهن نیست که در پاراتیراندازی بتوانیم دوباره چنین ورزشکاری داشته باشیم. از نظر روحی و روانی واقعاً دیگر کشش نداشتم و به همین دلیل تصمیم به خداحافظی گرفتم.»

جوانمردی در ادامه صحبت‌هایش به نکات دیگری اشاره کرد و گفت: «پاراتیراندازی ایران برای این ماده چیزی نکاشت که بخواهد برداشت کند. بعد از سه سال و نیم یعنی بعد از توکیو که تیر زده بودم دیگر تا سه ماه پیش تیر نزده بودم. ۵ جلسه تمرین کردم و رفتم کره جنوبی، آنجا مدال نگرفتم، اما رکوردشکنی داشتم. بعد از آن به رئیس فدراسیون (جلیل کوهپایه‌زاده) درخواست تمرینات بین اردویی دادم، اما آن را رد کرد. برای تمرین بین اردویی فشنگ می‌خواستم، اما رئیس فدراسیون گفت فقط در حضور مربی می‌توانم تمرین کنم. با آن زمان کم همین که مرحله مقدماتی را توانستم جمع کنم، خواست خدا بود و شاید اگر بیشتر از این می‌خواستم، زیاده خواهی بود. البته در پارالمپیک برزیل دو طلا گرفتم و ثابت کردم این شدنی است. در توکیو در مرحله مقدماتی اول شدم، اما فینال را بدون مدال تمام کردم.»

ورزشکارتاریخ‌ساز ایرانی ادامه داد: «فکر می‌کنم هرچه بکاریم، برداشت می‌کنیم و کاشته خوبی برای برداشت نداشتیم. واقعاً دوست ندارم پاراتیراندازی جزو رشته‌هایی باشد که از دوره مدال‌آوری دور شود. باید بنیه پاراتیراندازی از نظر کادرفنی قوی شود تا بتوانیم ورزشکاران خوبی تربیت کنیم. وقتی کادر فنی نداشته باشیم، نمی‌توانیم آموزش داشته باشیم. ساره اگر امروز در پارالمپیک حضور پیدا کرد بدون مربی و بدون کادر فنی بود. بخشی از کادر فنی کمک بودند، اما معمولاً از سرمربی انتظار می‌رود نقش اصلی را بالای سر تیم ایفا کند. ساره اگر امروز در باری‌های پاریس است، بدون حضور مربی تمرین کرد، بدون حضور مربی اینجا بود و بدون حضور مربی مدال گرفت. به این افتخار می‌کنم که با قدرت، نیرو و اراده‌های شخصی خودم تمرین کردم و مدال گرفتم. زمانی گفتم که تیم ملی نیاز به مربیان قدرتر در کنار مربیان فعلی دارد تا صعود کنیم، اما حرف من طور دیگر برداشت شد و من شدم آدم بد ماجرا؛ سالیان سال است از نعمت کادر فنی محرومم، اما خوشحالم و با آرامش می‌روم.»