به گزارش کورنگ به نقل از شبکه خبری آی پرس - علیرضا کریمی

مصاحبه روز سه‌شنبه (24 مرداد) شاهین نجفی با رسانه فوق‌العاده فعال این روزها یعنی بی‌بی‌سی فارسی که از زلزله آذربایجان تا نتایج کاروان المپیکی ایران، همه چیز را زیر نظر دارد، نکات جالبی را در دل خود پنهان داشت.

این خواننده که بنابر فتوای عام موجود در رساله عملیه تمامی مراجع شیعه، حایز ارتداد محرز است و به‌رغم تلاش‌های بی‌بی‌سی برای وانمود کردن اینکه فتوایی علیه وی صادر نشده، ارتدادش نیاز به فتوای خاص هم ندارد؛ در این مصاحبه همان‌طور که انتظارش می‌رفت، به دفاع از اقدام موهن خود پرداخت.

نجفی با استفاده از ژست روشنفکری خود، سعی می‌کرد سخنان خود را موجه جلوه دهد اما به طور کلی نشان داده است که یک مصاحبه‌کننده حرفه‌ای نیست و نمی‌تواند هم‌دردی چندانی با خود برانگیزد. اوج دفاع او از خودش این بود که این هنر است و دیگران از هنر چیزی نمی‌فهمند!

اما این مصاحبه یک نکته جالب داشت و آن اینکه خواننده مهدورالدم مزبور، آن‌قدرها هم فاقد اطلاعات مذهبی نیست. وی در حالی که مخالفان خود را به سه دسته تقسیم می‌کرد در وصف دو گروه از آنان به خواندن آیه قرآن مبادرت ورزید.

نجفی این آیات قرآن را در خصوص آن‌دسته از مخالفانش که آنان را قشریون مذهبی و همچنین وابستگان به حکومت جمهوری‌ اسلامی ایران خواند و نشان داد دست‌کم برای سوءاستفاده از آیات قرآن، برخی از آیات این کتاب مقدس را به ذهن شیطانی خود سپرده است.

شاهین نجفی در این مصاحبه دست‌کم مرتکب یک کار خیر شد و آن اینکه به مومنین نشان داد که شیطان رجیم پس از شش‌هزار سال عبادت خداوند کریم، چگونه دست به تمرد زد و از سجود در برابر آدم علیه‌السلام خودداری کرد. شیطان اگرچه خداوند را می‌شناخت، دست به تمرد زد و نجفی نیز اگرچه اسلام را [تا حدودی] می‌شناخت، دست به اهانت زد. یقینا شاهین نجفی از بسیاری از کسانی که او را مرتد می‌دانند و در صورت دست یافتن به وی، خونش را می‌ریزند، بهتر قرآن می‌خواند، اما آیات قرآن باید از دل بینا برآید و قرآن خواندن کوردلان را ثمری نیست.

نجفی این نکته را اثبات کرد که علم دینی به‌تنهایی کافی نیست بلکه علم در کنار ایمان و عمل است که می‌تواند موثر باشد، پس خروارها کتاب دینی خواندن، به‌تنهایی نشان‌گر هیچ‌چیز نیست.

شاهین نجفی مطلب دیگری را هم در مصاحبه روز سه‌شنبه خود ابراز داشت که در نوع خود جالب است. وی مدعی شد که اوست که تحت تاثیر کارهایش قرار دارد و نه کارهایش تحت تاثیر او.

شاید این حربه‌ای باشد برای احاله مسوولیت و یا نوعی التماس وارونه که هرگز مثمر ثمر نخواهد بود.