بعد از اينکه يک مقدمه در مورد آسيب شناسي ديني و عبادت خدمتتون عرض کرديم مي‌رسيم بيان موارد آسيبهاي عبادت و دينداري.

يکي از آسيبهاي عبادت و دينداري اينه که عبادت و دينداري انسان فصلي،عاريه‌اي و مدّت دار باشه ببينيد تعبير قرآن چقدر جالبه مي ‌فرمايد : وَمِنَ النَّاسِ مَن يَعْبُدُ اللَّهَ عَلَي حَرْفٍ فَإِنْ أَصَابَهُ خَيْرٌ اطْمَأَنَّ بِهِ وَإِنْ أَصَابَتْهُ فِتْنَةٌ انقَلَبَ عَلَي وَجْهِهِ خَسِرَ الدُّنْيَا وَالْآخِرَةَ ذَلِكَ هُوَ الْخُسْرَانُ الْمُبِينُ (حج11)

بعضي از مردم خدا را تنها با زبان مي‏پرستند (و ايمان قلبيشان بسيار ضعيف است) همين كه دنيا به آنها رو كند و نفع و خيري به آنان رسد حالت اطمينان پيدا مي‏كنند اما اگر مصيبتي به عنوان امتحان به آنها برسد دگرگون مي‏شوند و به كفر رو مي‏آورند! و به اين ترتيب هم دنيا را از دست داده‌‏اند و هم آخرت را و اين خسران و زيان آشكاري است!

در آيه ديگري مي‌فرمايد : فَإِذَا رَكِبُوا فِي الْفُلْكِ دَعَوُا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ فَلَمَّا نَجَّاهُمْ إِلَي الْبَرِّ إِذَا هُمْ يُشْرِكُونَ (عنكبوت65)

هنگامي كه سوار بر كشتي شوند خدا را با اخلاص مي‏خوانند (و غير او را فراموش مي‏كنند) اما هنگامي كه خدا آنها را به خشكي رسانيد و نجات داد باز مشرك مي‏شوند!

و لذا آقا موسي بن جعفر عليه السّلام مي فرمايند كه بسيار بگو:الّلهمّ لا تجعلني مِنَ المُعارين‏

امام صادق (ع) هم مي فرمايند: إِنَّ الْعَبْدَ يُصْبِحُ مُؤْمِناً وَ يُمْسِيَ كَافِراً وَ يُصْبِحُ كَافِراً وَ يُمْسِيَ مُؤْمِناً وَ قَوْمٌ يُعَارُونَ الْإِيمَانَ ثُمَّ يُسْلَبُونَهُ وَ يُسَمَّوْنَ الْمُعَارِينَ

همانا بنده بامداد كند در حالي كه مؤ من است و شام كند در حالي كه كافر است ، و ( بالعكس گاهي شود كه ) صبح كند كافر و شام كند مؤ من ، و در اين ميان مردمي هستند كه ايمانشان عاريت است و سپس از آنها گرفته شود و آنها را معارين ( يعني عاريت داده شدگان ) نامند ، سپس فرمود : فلاني از آنها است . (اصول كافي جلد 4 صفحه روايت 146)

اما از الطاف خدا نسبت به مؤمنان اين است كه در لحظه مرگ - كه به فرموده امام صادق (ع) شيطان از هر سو براي ايجاد شكّ و گرفتن ايمان مؤمنان تلاش مي‏كند.

آنان را در دينداري پايدار و ثابت قدم نگاه مي‏دارد. چنانكه قرآن مي‏فرمايد: «يُثَبّتُ اللّه الّذينَ آمَنوا بِالقَولِ الثّابِتِ فِي الحَياةِ الدّنيا و فِي الآخِرَة»(سوره ابراهيم، آيه‏27)

اين داستان هم واقعاً خواندنيه :

سي سال قبل از شهادت حضرت علي (ع) كه رسول خدا (ص) مشغول خطبه درباره اهميّت ماه رمضان بودند، خبرِ شهادت علي (ع)را اعلام فرمودند، خوب هر كسي باشد مي‌پرسه قاتل كيه؟ هدفش چيه؟ و ... ولي حضرت علي (ع) مي‌پرسند: يا رسول اللّه! آيا لحظه مرگ و شهادت، در ايمان و دين ثابت قدم و در سلامتي فكري و ايماني خواهم بود؟ رسول خدا (ص) بشارت دادند: بله، آن هنگام در سلامتي از ايمان خواهي بود.( المراقبات، خطبه شعبانيه.)

در كتاب اصول كافي(اصول كافي، ج‏2، ص 417) رواياتي تحت عنوان «باب المُعارين» به چشم مي‏خورد «مُعار» به كساني گفته مي‏شود كه ايمانشان عاريه‏اي است و در لحظه مرگ آن را رها كرده و از دست مي‏دهند و بدون ايمان از دنيا مي‏روند.

خداواندا ما را در ايمان و عبادت ثابت قدم بفرما و حُسن عاقبت به همه عنايت بفرما

________________________________________

منبع: وبلاگ تبیان