نمی دانم شاید اگر هم اسم مرا بشنوی، یادت نیاید. شکل و قیافه‌ مرا هم شاید از یاد برده ای؛ چرا که از آن کودک و نوجوان کم تجربه و بازیگوش آن سال‌ها اثری در این قیافه مردانه چیزی باقی نمانده است. ولی من هرگز تو را از یاد نمی برم.

نمی‌دانم برخی از آن معلمان چه می‌کنند و کجا هستند؛ اما صدای دلنشین کلامشان، همواره در گوشم طنین افکن است؛ گویی نجوای مادرانه معلمان دوران ابتدائیم و صدای پدرانه معلمان دوران راهنمایی و دبیرستانم در گوشم تداعی می‌کند. هرگز فراموشتان نمی کنم؛ تمام حرکات و سکناتتان حتی لباس هایی که می پوشیدید، همه اینها بهترین خاطرات نقش بسته بر ضمیر من هستند.

یاد آن روزها بخیر، روزها و سال هایی که بازیگوشی و بی تجربگی باعث ‌شده بود او را با درس نخواندن و شلوغ کاری اذیت کنم. اما او چه صبر و حوصله ای داشت در برابر این همه شلوغ کاری کودکانه‌ام و یا بی تجربگی ام و با لبخندهایش امید را در دلم می کاشت تا به قول معروف برای خودم کسی باشم.

یادش بخیر طنین صدای صلوات کلاس هنگام ورود معلم به کلاس درس ، لبخند دوست داشتنی معلم در وقت نمره عالی، جریمه ده مرتبه نوشتن برای غلط های املایی، یادش بخیر برای گذاشتن مداد لای انگشتان و صدای گریه دانش آموزان، بوی رطوبت کلاس بعد از آبپاشی، یادش بخیر نوشتن اسم دانش آموزان بر روی تخته سیاه، آتش گرفتن بخاری نفتی کلاس.

یادش بخیر خدا خدا کردن برای نیامدن یا نپرسیدن معلم، اجازه گرفتن برای آب خوردن، بازی های کودکانه در زنگ های تفریح، غیبت کردن از کلاس درسهای سخت.

آقای معلم دستت را می بوسم و روزت را تبریک می گویم و از خداوند متعال بهترین آرزوها را برایت مسئلت دارم.

انتهای پیام /ب