پاسخی که مسوولیتم را چندین برابر می کند"خبرنگار"، آری نگارش خبر اولین وظیفه من است.

منی که باید متعهد باشم جز راست نگویم و در راه آبادانی سرزمینم جز عشق نبینم هر چند گاه گاهی لحظاتی هست که صداقتی دریافت نمی کنم و متذکر قول ها و مطالباتی می شوم که خیلی وقتها از تقویم و یادها فراموش شده.

من یک خبرنگارم و باید در مسیری گام بردارم که خیلی شناخته شده نیست، در ظاهر هر اتفاق مهم سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی را به گوش همگان می رسانم و گاهی وقت ها نیز بعضی از همین آدم ها که خبر تو به مذاقشان خوش نیامده، مدعی می شوند حرفی که تو انعکاسش دادی و صدایش را نیز به اسنادت اضافه کردی اصلا به زبان نیاورده اند و به این نتیجه میرسند که این خبرنگار این حرف ها را با افکار خودش ساخته و پرداخته کرده است.

من یک خبرنگارم که یاد گرفته ام با چشمانی باز و نگاهی عمیق دغدغه های ریز و درشت مملکتم را بیان کنم هر چند گاهی در بعضی جلسه ها که مشکلی بیان می شود هم کیشان مرا خودی می نامند و می خواهند به اصطلاح خودشان "خبریش" نکنیم. کاش مدیران و روابط عمومی ها یادشان بماند که تا مطمئن نشدند که می خواهند جلسه ای مورد پوشش خبری قرار بگیرد یا نه، برای ما دعوت نامه صادر نکنند. کاش یادشان بماند که وقت ما نیز اگر بسان وقت آنان با طلا هم وزن نیست آنچنان نیز بی ارزش نیست که دقایقمان تا شروع جلساتِ با تاخیرشان به اتلاف بگذرد.

من یک خبرنگارم و آنقدر در مشکلات دیگران غرق شده ام که تا حادثه ای همانند حادثه C 130 اتفاق نیافتد کسی یادش نمی آید که کار من با وجودی که جز مشاغل سخت محسوب می شود اما قانون سختی کار به آن تعلق نمی گیرد، کسی یادش نمی ماند که امنیت روانی شغلی برای من چه اهمیتی دارد که اگر بیشترش نمی کنند، کمترش نکنند. می گویند خبرنگار باید مصونیت جانی داشته باشد اما همکاران من به جرم ایرانی بودن در هیچ جای دنیا مصون نیستند؛ می توانی به یاد بیاوری از گروگانگیری کاظم اخوان در 14 تیر 1361 تا شهادت محمود صارمی در 17 مرداد 1377 تا اخراج امثال نجف زاده از پاریس، اینان همه از تبار آریایی من هستند اما حقوقشان خیلی مواقع در مهد دموکراسی نیز زیر پا گذاشته شد.

من یک خبرنگار ایرانی ام .......

یادداشت از خبرنگار ایسنا منطقه همدان، فاطمه نیک بخت