علاوه بر این که اوباما با این اقدام مسئولیت جنگ و پیامدهای آن را هم از دوش خود برداشته و بر عهده کنگره گذاشته است.

هر چند اوباما در سخنرانی دیشب خود که از شبکه های ماهواره ای به صورت زنده پخش می شد تأکید کرد که " اقدام نظامی در سوریه را لازم می دیده است "، اما به هر حال واگذاری آن به کنگره به رغم برخورداری وی از اختیارات و صلاحیت های قانونی برای تصمیم گیری، نشانه عدم جدیت وی در شروع جنگ، حداقل در شرائط کنونی است.

شرائط کنونی حکایت از مخالفت تعداد زیادی از کشورها با راه حل نظامی در سوریه و حمله به این کشور است. افکار عمومی جهان از جمله اروپا با جنگ همراهی ندارد و نهادهای بین المللی از جمله سازمان ملل هم با این کار موافق نیست و اقدام به حمله خارج از چارچوب های بین المللی هم نتیجه ای جز تضعیف نهادها و مقررات بین المللی نداشته و در نهایت موجب آشفتگی و بی انضباطی بیش از پیش جهانی خواهد شد و نظم بین المللی را با چالش های بیشتری مواجه خواهد کرد.

مخالفت پارلمان انگلیس و ۱۲ دولت اروپایی از جمله آلمان با حمله نظامی امریکا نشان می دهد که حتی هم پیمانان واشنگتن با وی همراهی ندارند و امریکا در این اقدام در انزوای کامل به سر می برد. به این ترتیب مهمترین همپیمانان کاخ سفید که در حمله به سوریه در کنار وی باقی مانده اند عبارتند از اسرائیل، ترکیه، عربستان و اردن.

در این اظهارات اوباما زمان خاصی را برای حمله پیش بینی نکرده است و در انتظار تصمیم گیری کنگره بر اساس به اصطلاح امنیت ملی امریکا است و به تعبیر وی ممکن است زمان حمله فردا، هفته آینده یا ماه آینده باشد.

اما به رغم تعویق افتادن حمله نظامی امریکا، نباید تأثیر فضاسازی روانی اقدام امریکا را در جهت حمله به سوریه، در شرائط کنونی منطقه و جهان نادیده گرفت.

راه اندازی معرکه ای برای ابراز قدرت و ایجاد تحرک در سیستم نظامی ارتش امریکا و تحت الشعاع قرار دادن برخی تحولات منطقه از جمله مصر و ترکیه و اردن و احتمالا برخی تحولات جهانی و فعال کردن و اولویت جدی بخشیدن بیش از پیش به پرونده راه حل سیاسی بحران سوریه و توجه به برگزاری هرچه سریعتر نشست دوم ژنو برای پایان دادن به این بحران و روحیه بخشیدن به گروه های تروریستی داخل سوریه و موارد دیگر بخشی از دستاوردهای دوره ده روزه ی غوغا سالاری امریکا در خدمت منافع به اصطلاح امنیتی این کشور است.

اسرائیل هم که از فضای امنیتی یا به عبارت دقیق تر نا امن بوجود آمده، برای تشدید نگرانی و احساس ناامنی شهروندان خود که اساس انسجام و همگرایی اسرائیل و تحمل حکام و سیاست های رژیم صهیونیستی از سوی این شهروندان است، بهره کامل را برد، هر چند با به تعویق افتادن حمله در تحقق بقیه هدف های خود ناکام ماند.

مصر و ترکیه و اردن هم حداقل ابعاد خارجی بحران های داخلی خود را تحت الشعاع هیاهوی جنگ قرار دادند و در مقابل برخی فشارهای داخلی و خارجی نفسی تازه کردند.

اما جبهه مقاومت به رهبری ایران هم از فرصت تهدیدات استفاده کردند تا راه های مقابله با تهاجمات نظامی امریکا و همپیمانانش را مورد بازبینی مجدد قرار داده و راه های مناسبی را با در نظر گرفتن برخی فضاهای جدید ایجاد شده در منطقه پیش بینی کنند که قطعا نتیجه میان مدت یا کوتاه مدت آن به نفع امریکا و اسرائیل و دیگر هم پیمانان اشان نخواهد بود.

علاوه بر این که به هرحال تهدید امریکا به اقدام یک جانبه و خارج از مشروعیت بین المللی مورد توافق قدرت های جهانی، چالشی را فرا روی روسیه در حوزه منافع و امنیت ملی آن قرار داد، که این امر به نوبه خود جستجو برای یافتن راهکارهای تازه و مناسب برای مقابله با اینگونه چالش ها را در اولویت این کشور قرار می دهد که ممکن است در مناسبات جهانی و منطقه تغییرات و تحولاتی را موجب شود.