کنار بچه می‌نشست. انگشت‌های سبابه و میانی یک دستش را مثل پاهای کسی که قدم بزند می‌گرفت و دستش را می‌برد سمت بچه و می‌گفت «اومد، اومد، اومد، اومد».

گاهی که بچه‌ها سر راهش را می‌گرفتند، مثل خودشان می‌شد، کودکانه حرف می‌زد.

یک روز مرا را کنار کشید و گفت: «پسرم! با بچه‌ها باید با زبان خودشان حرف زد».

انگار می دانست كه چند روز پیش هر چه كردم، نتوانسته بودم پسرم را قانع كنم!

آیت الله بهجت در کودکی