به گزارش کورنگ به نقل از خبرنگار شبکه اطلاع رسانی راه دانا، جشنواره برلیناله یا همان جشنواره فیلم برلین یکی از قدیمی‌ترین جشنواره های اروپایی است که ظاهرا هرساله به فیلم هایی که بیشترین سیاه نمایی از اوضاع کشور خود را نشان دهند جایزه اهدا می شود.

این جشنواره از آنجایی اهمیت پیدا کرده است که مجالی برای ظهور و بروز مخالفان یک دولت را فراهم کرده تا از این طریق به خیال خود زوایای نادیده گرفتن حقوق بشر در یک کشور را بیشتر نشان دهند و شصت و پنجمین جشنواره بین المللی فیلم برلین در حالی به کار خود پایان داد که جایزه خرس طلای بهترین فیلم این دوره از رقابت ها به فیلم سیاه «تاکسی» ساخته «جعفر پناهی» اعطاء شد.

«تاکسی»، سومین ساخته پناهی پس از محکومیت او در جریان فتنه 88 است، او در حالی این فیلم را ساخته و به جشنواره برلین فرستاده است که از سوی مقامات قضایی ایران به 20 سال محرومیت از فیلمسازی محکوم شده است.

«پناهی» که به دلیل ممنوع الخروج بودن و علی رغم اصرار مقامات جشنواره فیلم برلین نتوانسته بود در مراسم امسال حضور یابد، خواهرزاده و همسرش را به نمایندگی از خود به جشنواره فرستاده بود که جایزه را نیز «حنا سعیدی»، خواهرزاده پناهی که در فیلم او نیز بازی کرده بود، دریافت کرد.

 
«تاکسی» روایتی تلخ و سیاه از جامعه ایران را به تصویر می‌کشد که هر یک از شهروندان تهرانی (ایرانی) از هر طبقه ای به گونه ای در مشکلات غوطه ورند؛ که در این فیلم به شکل اغراق آمیز به این مشکلات پرداخته شده است.

پیش از این نیز فیلم جدایی نادر از سیمین که با مفاهیم تلخ خیانت و جدایی در هم آمیخته شده بود توانست از این جشنواره جایزه بهترین فیلم را دریافت کند.

شاید ساخت چنین فیلمی که تنها به پرداختن و معرفی چهره سیاهی از ایران در مجامع بین المللی پرداخته است از سوی افرادی که سابقه محکومیت در فتنه را داشته و اقداماتی علیه نظام و امنیت ملی انجام داده اند کاری غیر عادی به نظر نرسد؛ اما نکته اصلی در این میان این است که فضای سینمای ایران تا حدی آزاد است که یک محکوم امنیتی به راحتی می تواند فیلم بسازد.

نظارت بر فیلم‌ها در واقع وجود نداشته است تا جایی که یکی از محکومین در کشور می تواند به راحتی فیلم خود را ساخته و در جشنواره‌های خارجی شرکت دهد.

آنچه که اهمیت دارد ضرورت نظارت و پیگیری بر ساخت فیلم ها در کشور است؛‌ این تنها فیلمی نیست که علیه کشور در داخل کشور ساخته شده است و برای جشنواره های خارجی فرستاده شده است.

برخی از بازیگران و کارگردانان در کشور بدون حتی کوچکترین زحمت و ناراحتی فیلم هایی علیه کشور می‌سازند و هیچگونه برخوردی با آنها نمی‌شود؛ این فیلم ها نه تنها واقعیات جامعه را منعکس نمی کند، بلکه تا حد زیادی بر اذهان بین المللی تأثیرات بدی نسبت به کشور گذاشته که عواقب آن نیز متوجه مردم خواهد بود.

نسرین ستوده یکی از افرادی شاخص در این فیلم کسی است که پیش از این با ارائه گزارش های حقوق بشری خود به سازمان های بین المللی باعث وضع تحریم های حقوق بشری علیه ملت ایران شده است.

این افراد با هزینه کردن از آبروی نظام جمهوری اسلامی و همچنین به قیمت اعمال فشار های بیشتر علیه مردم ایران، خرس طلایی را در دست گرفته و به فیلم سازی خود افتخار می کنند.

انتهای پیام/