این جمله شعاری نیست، گزارشی از یک واقعیت تلخ و ملموس است.

درست است که صدای آژیر قرمز کمتر شنیده می‌شود و پهپادها برای لحظاتی خاموش شده‌اند، اما جنگ هنوز ادامه دارد. نه فقط در میدان‌های نبرد، که در میدان‌های رسانه‌ای، فکری و حتی قلب‌ها و ذهن‌های مردم.

اما عجیب‌تر از تداوم جنگ، بازگشت بعضی‌هاست؛ بازگشت به دعواهای پوچ سیاسی، به بحث‌های سلیقه‌ای قبل از انتخابات، به حمله به خودی‌ها و غر زدن به سنگرهای داخلی. گویی که همه‌چیز فراموش شده؛ گویی که نتانیاهو دیگر خطری نیست، بلکه خطر اصلی حالا شده صداوسیما، ایتا، روبیکا، جلیلی یا قالیباف یا پزشکیان!

این یک هشدار جدی است؛ ما، مردم ایران، هنوز در بحبوحه یک نبرد نابرابر قرار داریم. گلوله‌های جنگ ترکیبی شاید صدا نداشته باشند، اما اثرشان مرگبارتر است.

ترکش‌های رسانه‌ای، دروغ‌های سازمان‌یافته و تحلیل‌های مغرضانه‌ای که انسجام ما را نشانه رفته‌اند، دقیقاً همان سلاح‌هایی هستند که دشمن برای آن‌ها میلیاردها دلار خرج کرده.

رفقا! سه روز پیش، ما متحد بودیم. زیر پرچم مقدس ایران، با هر فکر و جناحی، کنار هم ایستاده بودیم. چرا امروز، به‌جای حفظ همان نقطه‌اشتراک، برگشته‌ایم به تنظیمات کارخانه‌ای اختلاف؟

بیایید برگردیم؛ نه به گذشته‌های تفرقه‌برانگیز، بلکه به همان «نقطه اشتراک» ایران. امروز، بیش از همیشه به وحدت، انسجام و تقویت جبهه خودی نیاز داریم.

دشمن هنوز آن‌جاست، زل زده به همین سستی‌ها و برگشت‌ها ...
برنگردید؛ بمانید در میدان. جنگ تمام نشده است!

انتهای خبر/ وحید رستمی