بعد از شهادت امام حسین علیه‌السلام و یاران باوفای ایشان در عصر عاشورا، مشکلات و مصیبت‌های خاندان امام، صد چندان شد. ماجراهایی اتفاق افتاد که قلم از نوشتن آن و زبان از گفتنش شرم دارد.

مولای من، چه کنم که ریختن خاک و کاه به سر و زدن گل بر پیشانی نشان از خود بیخود شدن ماست. حقاً مصیبت بزرگی به ما رسیده و عزیز بزرگواری را از دست داده‌ایم که در سلام بر او باید بگوئیم: «السلام علی الخد التریب» موهای سر و صورت آقا و مولایمان پریشان روی خاک سر و صورت آقایمان امام حسین، علی اکبر، ابالفضل العباس، قاسم بن الحسن(علیهم السلام) آغشته به خاک و خون، سه روز روی زمین؟

امام مجتبی علیه السلام غذا می خوردند سگی نگاه می کرد یک لقمه حضرت خودشان می خوردند یک لقمه هم به او می دادند. گفتند: آقا این غذای شماست مال سگ جداست بعداً یک استخوانی به او می دهیم. آقا فرمودند: من حیاء می کنم خجالت می کشم یک جاندار به من نگاه کند و من به او بی اعتنا باشم.