روایات در مورد مهدى موعود(ع) و خصوصیات ایشان مانند روایاتى که در رابطه با ظهور حضرت مهدى(عج) وارد شده و در رابطه با اسم مهدى، شمایل مهدى، غیبت مهدى، وقایعى که قبل از ظهور در عالم واقع مى‏شود- بعد از ظهور دنیا را پر از عدل و قسط خواهد کرد- زهد و عدالت حضرت- نزول عیسى(ع) از آسمان- فضل و ثواب انتظار حضرت مهدى(عج)، تکالیف شیعه در زمان غیبت، محدّثین شیعه و سنّى احادیث بسیارى نقل نموده‏اند. به عنوان مثال فقط 318 حدیث در بیان طول عمر حضرت و 657 حدیث در بشارت به ظهور حضرت مهدى(عج) وارد شده و بیش از 300 روایات دلالت دارد. براینکه وقتى ظلم سراسر جهان را گرفت حضرت بقیة اللَّه خواهد آمد و جهان را تحت لواى عدل‏ در مى‏آورد.

احادیث حضرت مهدى(ع) در کتاب مسند حنبل متوفاى 241 و صحیح بخارى متوفاى 256 که قبل از تولد حضرت قائم(ع) نوشته شده و نیز در کتاب مشیخه تالیف حسن بن محبوب که از مؤلفان شیعه است و به گفته، مرحوم طبرسى متجاوز از یکصد سال قبل از غیبت کبراى امام تالیف شده، آمده است.

احادیث و اخبار مربوط به آن حضرت آن‏قدر زیاد است که کمتر موضوعى از مسائل اسلامى به این پایه مى‏رسد و قطعیت این احادیث از نظر شیعه و سنى مسلم است زیرا علاوه بر علماى شیعه، گروهى از علماى اهل تسنّن به تواتر و قطعى بودن آنها تصریح کرده‏اند که در کتاب نوید أمن و أمان اسامى 17 نفر از مشایخ و بزرگان اهل‏سنت ذکر شده است.

اگر اخبار رسیده از طریق شیعه و سنى درباره امام مهدى(ع) شماره گردد به بیش از 6 هزار روایت برمى‏خوریم که رقم بسیار بالائى است و حتى در مورد بسیارى از مسائل بدیهى اسلام که مسلمان‏ها در آنها تردیدى ندارند و مورد قبول همه مى‏باشد، این مقدار روایت وارد نشده است، بعید است شخص مسلمانى به قرآن و سنت پیامبر(ص) و کلمات و روایات حضرت ختمى مرتبت مؤمن و معتقد باشد و با وجود این همه روایات در رابطه با حضرت مهدى(ع) فرزند امام حسن عسکرى(ع) تردید کند، خصوصاً که دلیل قاطع و محکم عقلى نیز بر لزوم حجت خدا وجود دارد.

نام (مهدى) در عصر پیامبر و دوران ائمه زیاد بر سر زبان‏ها بوده و در این باب دو شاهد تاریخی وجود دارد: نخست، شعراى بزرگى که قبل از ولادت حضرت مهدى(ع) در این رابطه شعر گفتند.

دوم: سوء استفاده‏هایى که از نام (مهدى) قبل از ولادت حضرت شده و یا کسانى که به اشتباه محمد حنفیه را مهدى موعود مى‏دانستند.

این شواهد تاریخى تماماً گویاى این مطلب است که نام (مهدى) در عصر پیامبر و دوران ائمه زیاد بر سر زبان‏ها بود و نیز موضوع مهدى موعود از یک اصالت ویژه برخوردار مى‏باشد.

از جمله شعرایى که قبل از ولادت حضرت مهدى درباره ایشان شعر سروده‏اند، اسماعیل حمیرى (متوفاى 173 ه. ق) که مى‏گوید:

وأشْهِدُ ربّى أنّ قولَکَ حُجّةٌ عَلَى الْخلقِ طُرّاً مِنْ مُطیعٍ وَمُذنِبٍ‏

بِأنّ وَلِىَّ الأمرِ والقائمَ الذّى تَطَّلعَ نَفسى‏ نَحوَهُ بِتطَرُّبٍ‏

له غیبةٌ لا بدّ من أنْ یَغیبها فَصَلّى علیه اللَّه مِن مُتَغَیِّبٍ‏

فَیَمْکُثُ حیناً ثُمَّ یَظهَر حینَه فیملأ عَدلًا کلّ شرقٍ ومغربٍ‏

پروردگارم را گواه مى‏گیرم که قول تو (اى امام صادق) بر همه خلق چه مطیع و چه گنه کار حجت است که فرمودى: ولى امر و قائمى که جانم مشتاق او است، غیبتى دارد که بدون تردید غائب خواهد شد، درود الهى بر آن شخص غائب باد، مدتى در پس پرده غیبت مى‏ماند و سپس ظهور مى‏کند و شرق و غرب جهان را پر از عدل و داد مى‏کند.

و نیز کمیت، شاعر مبارز و نستوه شیعى (متوفاى 126 هجرى قمرى) شعرى در مورد امام موعود در محضر امام باقر(ع) سرود و از زمان قیام آن گرامى سئوال نمود:

متى یقوم الحق فیکم متى یقوم مهدیّکم الثانی

چه وقتى حق قیام مى‏کند و بالاخره چه وقتى مهدىّ شما اهل‏بیت یعنى امام‏ ثانى عشر قیام و ظهور مى‏کند؟

قصیده دعبل خزاعى آن شاعر توانا، در محضر حضرت ثامن الحجج(ع) معروف و مشهور است:

خُرُوجُ امامٍ لا مَحالَة خارِجُ یَقُومُ عَلَى اسْمِ اللَّهِ بِالْبَرکاتِ‏

یُمَّیِزُ فینا کُلَّ حَقٍّ وَباطلٍ وَیَجزى‏ عَلَى النَّعماءِ وَالنَّقِماتِ

خروج و ظهور امامى که با مدد الهى حرکت خواهد کرد و حق را از باطل جدا خواهد نمود حتمى است.

ملاحظه مى‏کنید که شعراء چگونه قبل از ولادت حضرت راجع به حضرت مهدى و آثار و برکات وجودى او سخن گفته‏اند و این تنها به جهت فراوانى روایات که در این رابطه در دست آنها بوده است قابل توجیه مى‏باشد.

و نیز همین کثرت روایات باعث شد که قبل از ولادت حضرت مهدى بعضى به دروغ نام (مهدى) بر خود بگذارند و ادعاى مهدویت کنند و یا بعضى را به اشتباه مهدى غائب بدانند.(دوازده گفتار درباره حضرت مهدى ع، ص: 62).

پایان پیام/

خبرگزاری شبستان