به گزارش پایگاه خبری تحلیلی کورنگ به نقل از رجانیوز: حشمت الله فلاحت پیشه یکشنبه دوم دیماه97 در گفت وگو با ایرنا از نشست مشترک اعضای کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی با وزیر و معاونین وزارت امور خارجه خبر داد.
 
در این جلسه که با حضور ظریف و معاونانش برگزار شد به مسائل سیاست خارجی کشور ازجمله برجام پرداخته شد. فلاحت پیشه خروجی این جلسه که می توان آن را تصمیمات آتی دولت روحانی و شخص ظریف دانست را اینگونه معرفی کرد.
 
فلاحت پیشه در پاسخ به سوالی درباره ساز و کار ویژه مالی اروپا (SPV) و مباحث مطرح شده در این خصوص در جلسه مشترک، گفت: «با توجه به فشار حداکثری آمریکا، ایران ساز وکار مقاومت حداکثری را در این موضوع دنبال کرده و حساب راهبردی بر روی آن باز نمی کند.»
 
درحالی این نماینده حامی دولت جمع بندی جلسه را حساب بازنکردن روی اروپا به خاطر فشارهای آمریکا معرفی میکند که تمام 8ماه گذشته دولت محدودیت های فراوان را به خاطر اروپایی ها انجام داده است!
 
وی بدون اینکه به هزینه های حفظ برجام و تلاش دولت برای تحمیل FTAF و خواسته های غربی ها از ایران به بهانه حفظ برجام اشاره کند تاکید کرد: «آن چیزی که برای ما مهم است تقویت ظرفیت های درونی اقتصاد کشور و همکاری با کشورهای مختلفی است که انگیزه سیاسی لازم را برای هزینه کرد در مقابله با تحریم های یک جانبه آمریکا دارند.»
 
درحالی غرب گرایان می‌گویند اروپا انگیزه سیاسی برای مقابله با تحریم های آمریکا ندارد و باید به سمت کشورهای شرقی رفت که اروپا و آمریکا هزینه حفظ برجام را تاکنون از جیب ملت ایران پرداخت کرده اند و حاضر نیستند در راستای پابرجا ماندن این معامله نقض شده هیچ تلاشی را انجام بدهند.
 
 
مشخص نیست اگر آنگونه که در این جلسات خصوصی گفته می شود که اروپا انگیزه سیاسی برای ادامه دادن برجام را ندارد و ایران نمی تواند روی آنها حساب راهبردی باز کند چرا باید ایران این خسارت نامه را ادامه بدهد درحالی که هیچ عایدی از آن نمی برد! مگر قرار نبود به شرط حمایت اروپا از برجام برجام با اروپایی ها ادامه داده شود؟
 
امروز نه از برجام خبری هست نه از کانال مالی اروپا و نه از دستاوردهای قدرت هسته ای ایران! گذشته از اینکه هیچ دلیلی برای ماندن ایران در توافقنامه هسته نمانده است مشخص نیست چرا ظریف حاضر نیست حداقل جلوی بررسی بیشتر CFT و پالرمو و کنوانسیون های مضر و تحمیلی اروپایی ها در ایران را بگیرد. کمترین انتظار از دولت نه بازپس گیری صنعت هسته ای کشورمان که ندادن امتیاز مجدد به غربی ها علی رغم بدعهدی هایشان است.
 
قبلا توسط دولتی ها ادعا شده بود که اروپا برای اجرایی کردن کانال ویژه مالی با ایران (SPV) منتظر نهایی شدن لوایح چهارگانه مرتبط با FATF هستند. به این معنا که ابتدا باید این لوایح نهایی و بعد ایران از لیست سیاه FATF که در حال حاضر در حالت تعلیق قرار دارد خارج شود. هرچند ظریف در مجلس اعلام کرد تضمینی برای رفع مشکل مالی ایران با تصویب این لوایح وجود ندارد!
 
تا کی باید ادامه امتیازدهی به بیگانگان توسط غرب گرایان ادامه یابد و پذیرش کنوانسیون های استعماری در ایران محل بحث باشد؟ مگر اروپا و آمریکا به تعهدات برجامی خود عمل کرده اند که دولتمردان و سایر غرب گرایان داخلی برای پذیرش تعهدات فرابرجامی خود سینه چاک شده اند؟
 
درجایی که همه دولت‌های اروپا دست به دست هم می‌دهند و باز هم نمی‌توانند یک کانال ویژه مالی را تضمین کنند (یک کانال مالی نه نقل و انتقادات مالی با همه بانک ها آنگونه که در برجام وعده داده شده بود) چه توجیهی جهت ایجاد رضایت بیشتر برای سران صهیونیستی و آمریکایی FATF توسط داخلی ها وجود دارد؟ آن هم پذیرش تعهدات خطرناکی که منجر به شفافیت اطلاعات ایران برای دشمن و هوشمند شدن تحریم ها می شود و حیات آن با یک رای رژیم صهیونیستی به چالش کشیده خواهد شد؟
 
آنچه اهمیت دارد این است که مجمع تشخیص مصلحت نظام با هوشمندی به تحولات رخ داده دقت کند تا مبادا به نام مصلحت سنجی عقب نشینی های غیرسازنده و غیراصولی مورد خواست غرب گرایان را انجام دهد هرچند تاکنون مواضع مجمع به خوبی حفره های نفوذ در کنوانسیون های استعماری را شناسایی کرده است.
 
حال سوال اینجاست که چرا دولت که معتقد است روی اروپا نباید حساب باز کرد حاضر به اعلام پایان اعتماد به غرب نیست و توافق موسوم به برجام را به صورت یک طرف ادامه می دهد؟
 
 قبلا مقامات اروپایی فاش کرده بودند که اقدامات شان برای حفظ برجام حاشیه‌ای و سیاسی است نه اقتصادی. آنها به صراحت گفته بودند: زمان می‌خریم تا غرب‌گراها در ایران حفظ شوند!
 
جالب آنکه روحانی در دیدار مدیران وزارت اقتصاد گفته بود: «این کار ساده نیست که آمریکا روی حرفی بایستد و کل اتحادیه اروپا با آن نباشد، این یعنی پیروزی دیپلماسی و پیروزی سیاست خارجی...همانطور که در برجام اکثریت قاطع کشورهای دنیا به جز 2، 3 کشور همه موافق و حامی بودند. امروز هم همه کشورهای دنیا به استثناء چند کشور، در برابر آمریکا قرار دارند و در کنار ایران هستند این موفقیت دیپلماسی ما است.»
 

به نظر می رسد این خیالی ها به پایان رسیده است اما منافع سیاسی برخی غرب گرایان مانع از اعلام پایان این توافق شده است.
 بهانه‌ی مضحک اتحادیه اروپا برای فرار از مسئولیت: نمی‌توانیم بخش خصوصی را مجبور به تجارت با ایران کنیم