به گزارش پایگاه خبری تحلیلی کورنگ ،موارد بسیاری در حوزه آسیبهای اجتماعی قرار میگیرد که پرداختن به هر مورد خود تهیه گزارشی جداگانه را طلب میکند؛ امروز شاهد پرداختن به این معضلات تنها در گزارشها، خبرها و یادداشتها هستیم و در عمل، مسؤولان کمتر نسبت به آسیبهای اجتماعی که یکی از مهمترین دغدغههای رهبری بوده و هست، توجه دارند.
متأسفانه امروز پرداختن به دغدغههای رهبری تنها نقل محافل و زینتبخش آغاز سخنرانیهای آقایان مسؤول شده، طوری که گویا یکی از بخشنامهها برای آغاز سخنرانی آنها ایراد بیاناتی از مقام معظم رهبری و دغدغههای ایشان است که در حین جلسات اشارهای هرچند جزئی به دغدغههای ذکر شده داشته باشند.
«اعتیاد» از جمله آسیبهای اجتماعی است که امروز به معضلی در اجتماع و خانوادهها تبدیل شده که شاید در گفتار مسؤولان امری مهم و پرداختن به آن ضروری است اما هر روز شاهد افزایش آمار اعتیاد و کاهش سن معتادان در جامعه هستیم.
اعتیادهای امروزی دیگر همچون گذشته اعتیاد به یک و یا دو نوع مواد مخدر نیست، امروز شاهد تنوع در مواد مخدر هستیم که شیوع آن کاری به سن و سال و جنسیت ندارد؛ پیر و جوان و زن و مرد را درگیر میکند و حتی در این میان پای نوجوانان و نونهالان نیز به این مقوله کشیده شده و خانوادههای بسیاری درگیر این حقیقت تلخ هستند.
در گذشته توزیع و مصرف مواد مخدر تنها محدود به برخی اماکن بود به گونهای که مصرفکنندگان مواد مخدر برای تأمین نیاز خود به اشخاص و مکانهای مشخصی مراجعه میکردند و توزیع آن به راحتی امکانپذیر نبود.
اما امروزه توزیع انواع مخدر شکلی جدید به خود گرفته و شاید بتوان گفت توزیعکنندگان مواد مخدر که تهدیدی برای جان مردم، مال مردم و امنیت جامعه هستند راحتتر از گذشته به کار خود ادامه میدهند و شناسایی سرشاخههای توزیع مواد مخدر به راحتی امکانپذیر نیست.
امروز کار توزیعکنندگان آنقدر وسعت گرفته که دیگر هیچ کجا را نمیتوان به طور صد درصدی از حضور آنها ایمن دانست؛ از مدرسه گرفته تا سالنهای زیبایی و محلات به راحتی میتوان مواد مخدر تهیه کرد.
خانوادهها در گذشته فرزندان خود را به امید تعلیم و تربیت و با خیالی آسوده برای شکل دادن آیندهای بهتر به مدرسه میفرستادند اما امروز بزرگترین دغدغه خانوادهها با پا گذاشتن فرزندانشان به مدرسه ترس از آیندهای مبهم است که آیا فرزندانشان از آسیبهایی که در مدرسه آنها را تهدید میکند در امان هستند یا خیر؟؛ با این اوصاف دیگر مهم نیست فرزندشان دختر باشد یا پسر! خطر همه جا در کمین است و خواب را از چشمان خانوادهها ربوده و بزرگترین دغدغه آنها شده است.
دانشآموزان به راحتی میتوانند مواد مخدر را در مدرسه و یا بیرون از محیط مدرسه تهیه کرده و گاهی حتی برای مصرف مواد مخدر مکانی امن برای خود فراهم میکنند که این امر نه تنها قصور مسؤولان مدارس را نشان میدهد که گاهی غفلت خانوادهها از فرزندان را نیز آشکارتر میکند؛ اما برخی خانوادهها که مراقبتهای لازم از فرزندان خود را دارند هم گاه در این دام گرفتار میشوند اما توزیع مواد مخدر تنها در مدرسه و به این شکل نیست.
یکی دیگر از اماکنی که مبتلا به توزیع مواد مخدر شده و در حال گسترش نیز هست سالنهای زیبایی و آرایشگاههای زنانه است که با توجه به مراجعان به این مراکز، گرفتاران در این دام با تهدیدهای بسیاری از جمله بیماری، طلاق، فروپاشی زندگی خانوادگی و... مواجه میشوند، به دنبال این امر شاهد افزایش آسیبهای اجتماعی مذکور در جامعه نیز هستیم؛ متأسفانه در این خصوص هنوز نظارتی سازمانیافته وجود ندارد و امنیت توزیعنندگان در این مراکز بیش از هر مکان دیگری تأمین است.
و اما موردی که به طور عینی شاهد بودیم این بود که برای تهیه گزارشی غیر مرتبط با مراجعه به یکی از محلات مناطق پایینی شهر برای پیدا کردن آدرسی به اولین عابر مراجعه کردیم قبل از اینکه کلامی بازگو کنیم این فرد به راحتی عنوان کرد «مواد میخواهید؟» گویی که این موضوع کاملاً عادی باشد!!! وقتی هم گفتیم نه و فقط دنبال آدرس شخصی میگردیم بیتفاوت از کنار ما عبور کرد.
چرا باید برخی فضاها برای توزیع مواد مخدر آنقدر امن شده باشد که ابایی از این نداشته باشند که حتی در محلات و بدون شناخت مراجعهکنندگان بخواهند مواد مخدر توزیع کنند؟! حتی کار به جایی رسیده که توزیع مواد مخدر به صورت ارسال با پیک نیز رونق گرفته و توزیعکنندگان زحمت خریداران را هم کم کردهاند و برای توزیع مواد مخدر از ارسال مواد از طریق پیک استفاده میکنند.
مسؤولان هر روز آمار جدیدی از کشفیات مواد مخدر و دستگیری توزیعکنندگان و خردهفروشان مواد مخدر میدهند اما با وجود این آمارها باز هم شاهد توسعه مناطق فعالیت توزیعکنندگان و افزایش توزیع مواد مخدر در بین اقشار مختلف هستیم! آیا وقت آن نرسیده که مسؤولان امر چارهای جدی برای پیشگیری از وخیمتر شدن اوضاع در این مقوله بیاندیشند؟
جز این است که در همه جای دنیا نیروی انسانی را ارزشمندترین سرمایه اجتماعی میدانند و برای حفظ و نگهداری آن راههای کاربردی مختلف را به کار میگیرند، چرا در جامعه ما که دم از این سرمایه اجتماعی با ارزش میزنند اما برای حفظ و نگهداری آن کاری اصولی نمیشود؟!
انتهای پیام/
دیدگاه شما