چرا این بار کسی نگفت: قویا اعتقاد دارم درخواست ابطال انتخابات و تجدید آن حقی مسلم است

شمارش آرا که تمام شد؛‌ نه فقط ایران که همه جهان در بهت و شگفتی فرو رفت. حسن روحانی با اندکی بیش از ۵۰درصد آراء در دور اول رئیس جمهور ایران شد.

این واقعه بسیاری از مردم داخل و خارج ایران را در حیرتی عمیق فرو برد،‌حیرت از کرده هایشان در روزهای پس از انتخابات سال ۱۳۸۸، حیرت از تهمت هایی که به نظام اسلامی و به افراد متدین و امانت داری که در آن روزها در پای صندوق های رای به شمارش آراء پرداخته بودند.

بی بی سی،‌ صدای آمریکا، رادیو فرانسه و ... را که همه می شناسند و می دانند که اصل راه اندازی بخش فارسی زبان آن ها برای مقابه و دشمنی با سیاست های جمهوری اسلامی ایران است،‌ اما برخی مردم ساده اندیش و ساده دل کوچه بازار چه؟

چرا این بار کسی به طعنه نگفت: روحانی را از صندوق بیرون آوردند؟!، چرا این بار کسی نظام را به تقلب متهم نکرد؟ چرا این بار هیچ بانکی شکسته نشد؟ چرا این بار هیچ کس نگفت: "رای ما را دزدیدند"؟ چرا این بار همان هایی که در ۸ماه پس از انتخابات ۱۳۸۸ خون به دل مردم و رهبر کردند هیچ دم بر نیاوردند که "رای ما را پس بدید"؟

تاریخ این رفتارهای دوگانه را ثبت خواهد کرد، تاریخ خواهد نوشت که عده ای در هوس جاه و مقام روزی کام مردم را تلخ کردند به هوای تقلب در انتخابات و روزی که صندوق رای به کامشان بود آن را پذیرفتند و دم بر نیاوردند که "شاید تقلبی شده باشد".

یاد بیانیه روز ۳۱ خرداد ۱۳۸۸ افتادم که در آن نوشته شده بود: " كشور متعلق به شماست. انقلاب و نظام میراث شماست. اعتراض به دروغ و تقلب حق شماست. به احقاق حقوق خود امیدوار باشید."

مگر آن روز رهبر انقلاب نگفت که : سازو كارهاي قانوني انتخابات در كشور ما اجازه‌ي تقلب نمي‌دهد. اين را هركسي كه دست‌اندركار مسائل انتخابات هست و از مسائل انتخابات آگاه است، تصديق مي‌كند؛ آن هم در حد يازده ميليون تفاوت! يك وقت اختلاف بين دو راي، صدهزار است، پانصد هزار است، يك ميليون است، حالا ممكن است آدم بگويد يك جوري تقلب كردند، جابجا كردند؛ اما يازده ميليون را چه جور مي‌شود تقلب كرد! در عين حال بنده اين را گفتم، شوراي محترم نگهبان هم همين را قبول دارند كه اگر كساني شبهه دارند و مستنداني ارائه مي‌دهند، بايد حتما رسيدگي بشود؛ البته از مجاري قانوني؛ رسيدگي فقط از مجاري قانوني.خطبه‌هاي نماز جمعه تهران – 1388.3.29

چرا آن روز کسی این حرف را نپذیرفت ولی امروز همه بر صحت انتخابات و پاکی آن اذعان دارند؟

چرا کسانیکه آن روز می گفتند ۱۱میلیون رای! تقلب شده،‌امروز دم بر نمی آورند که شاید ۲۵۰ هزار رای جابجا شده است.

آیا شایسته است امروز هواداران دیگر نامزدها به خیابان ها بیایند و شیرینی پیروزی کاندیدای رقیب را در کام هوادارانش تلخ تر از زهر کند؟

که آنها کردند، یادمان هست در خرداد ۱۳۸۸ چگونه در آتش فتنه دمیدند؟

یادمان هست در هشت ماه پس از انتخابات چگونه خون به دل مردم کردند و چگونه رهبر را با نیش ها و تهمت هایشان آزردند؟

یادمان نرفته که در بیانیه ای دیگر در ۸تیر ۱۳۸۸، نامزد شکست خورده شان گفت: اینجانب همچنان قویا اعتقاد دارم درخواست ابطال انتخابات و تجدید آن حقی مسلم است که باید به صورتی بی‌طرفانه از طریق یک هیئت مورد اعتماد ملی مورد بررسی قرار گیرد، نه آن که پیشاپیش امکان ثمربخش بودن آن منتفی اعلام شود، یا با طرح احتمال خونریزی، مردم از هرگونه راهپیمایی و تظاهرات بازداشته ‌شوند، یا شورای امنیت کشور به جای پاسخگویی به سوالات مشروع در خصوص نقش لباس‌شخصی‌ها در حمله به افراد و اموال عمومی و ایجاد التهاب در حرکت‌های مردمی به فرافکنی بپردازد و مسئولیت فجایع به وجود آمده را بر عهده دیگران بگذارد.

اینجانب چون به صحنه می‌نگرم آن را پرداخته شده برای اهدافی فراتر از تحمیل یک دولت ناخواسته به ملت، که تحمیل نوع جدیدی از زندگی سیاسی بر کشور می‌بینم. من به عنوان یک همراه که زیبایی‌های موج سبز حضور شما را دیده است هرگز به خود اجازه نخواهم داد بر اثر عمل من جان کسی درمعرض خطر قرار گیرد. در عین حال بر اعتقاد راسخ خویش مبنی بر باطل بودن انتخاباتی که گذشت و استیفای حقوق مردم پای می فشارم و علیرغم توانایی‌های اندکی که در اختیار دارم براین باورم که انگیزه و خلاقیت شما مردم همچنان می‌تواند حقوق مشروع تان را در چهره‌های مدنی جدید مورد پیگیری قرار دهد و محقق کند. مطمئن باشید که اینجانب همواره در کنار شما خواهم ماند.

آیا این دوره لباس شخصی ها نبودند؟ آیا این دوره نمی شد فقط با جابجایی ۲۵۰ هزار رای انتخابات را به دور دوم کشاند که اگر انتخابات به دور دوم می رفت بنابر نظر همه کارشناسان پیروزی با جناح دیگر بود؟

آیا کسانی که حتی در شمارش آراء ،رئیس جمهور کشور را با اختلاف دقیق ۸دهم درصد برمی گزینند شایسته تهمت ها و افتراهای آنچنانی بودند؟

چگونه می توانند در چهره کسانی که در سال ۱۳۸۸ به آنها سنگین ترین تهمت ها و دروغها را نسبت دادند نگاه کنند و چگونه می خواهند در روز حشر با آنها روبرو شوند؟

سال ۱۳۸۸ را یادمان هست که با مسجد لولاگر در خیابان آذربایجان چه کردند؟

امروز که سرمست از غرور و شعف پیروزی هستید یک "فلش بک" به گذشته بزنید.یادتان می آید آن مادر و کودکی که در مهدکودک خیابان آزادی از فشار شما بر درب و هجوم تان جان باختند؟

زندگی همه انسان ها پر است از خاطرات تلخ و شیرین و پر است از اشتباهات، کسانی موفق خواهند بود که اشتباهاتشان را بپذیرند و مردانه درصدد جبران آنها برآیند،‌من که نمی دانم چگونه اشتباهات کشته های سال ۱۳۸۸ را می خواهند جبران کنند.

نویسنده: محمد ابراهیم بهرامی

１- بیانیه موسوی ۳۱ خرداد ۱۳۸۸ – دعوت به اعتراض خیابانی

２- سخنان رهبر معظم انقلاب خطبه های نماز جمعه ۲۹ خرداد ۱۳۸۸

３- بیانیه موسوی – دعوت به هنجار شکنی و اعتراض خیابانی – ۸تیر1388